Dakar rally

Hallo allemaal,

Ja het lukt weer.
Ik waarschuw jullie alvast dat het een lang verslag wordt.

Ons vorige verslag had de titel ‘Welcome to hell’. Dat had niets te maken met de reis maar met de Tatio geisers want toen wij daar in de ochtendschemer aankwamen zei onze gids : welcome to hell’ en dat leek het ook wel met al die mistige rookpluimen. Het zag er zo spooky uit.

Wij zijn nu inmiddels in Potosi en het is zondag 7 juni en we hebben nu al zoveel moois gezien dat het bijna niet meer te bevatten is. Maar laat ik maar bij het begin beginnen. (Ik heb trouwens Sebastians tip om het eerst in Word te zetten maar opgevolgd want ook nu is er geen bereik. Wanneer dit verslag gepost wordt weet ik nog niet)

Nadat wij ’s morgens in San Pedro de Atacama aankwamen op 2 juni hebben wij meteen 2 tours geboekt. Eerst dezelfde dag naar de Maanvallei om daar de zonsondergang te zien. En de volgende ochtend naar de Tatio geisers om de zonsopkomst mee te maken. Het was allebei zo ontzettend mooi, echt ongelooflijk. Ik had al wat foto’s van de maanvallei op FB gezet dus waarschijnlijk hebben enkelen van jullie die al gezien, dan heb je al een idee. In deze hele omgeving zie je maanlandschappen, geisers en heel veel vulkanen, geweldig mooi. San Pedro zelf is een erg gezellig plaatsje met onverharde wegen, heel veel eettentjes en nog meer reisbureautjes die ongeveer allemaal hetzelfde aanbieden. Het is een komen en gaan van backpackers wat heel gezellig is, je hebt altijd wel wat te praten.

Op 4, 5, en 6 juni hebben wij de ‘Salar de Uyuni’, tour over de zoutvlakte van Bolivia gedaan. Wij dachten dat we al veel moois gezien hadden maar dit slaat werkelijk alles. Heel toevallig zaten wij in een 4-wheeldrive met Rob uit Nederland en Laura en Ben uit België. Super gezellige mensen en het was fijn om weer eens gewoon Nederlands/Belgisch te kunnen spreken. We gingen met 2 auto’s op weg met in totaal 11 mensen {wij zaten met vijven} en de gidsen waren vader en zoon. Zij maakten er een echte Dakar Rally van waar de zoon het vaak tegen de vader moest afleggen. De eerste 2 dagen gaat de tocht door de woestijn van Zuid Lipez. Het begint bij Lagune Verde op einde van de wereld 4500 meter hoogte! Ademhalen is moeilijk maar het uitzicht is subliem. Verderop komen we bij een verwarmd buitenzwembad in de vrieskou waar we heerlijk hebben gezwommen in water van 37 graden. Even later komen we ook hier bij geisers aan die hoog de lucht in spuiten en overal zie en hoor je geborrel van blubber. Verder gaat de reis naar Lagune Colorado waar we overnachten. De lagune is omringd door vulkanen, mythisch. Het meer heeft verschillende kleuren door de microscopische algen (wat het voedsel voor de flamingo’s is) die midden op de dag op het licht reageren, kleurt de lagune bloedrood. Het zou een gedenkwaardige nacht worden, we hebben geslapen in een onverwarmd hostel met slaapzalen en alleen Siberië is kouder. Maar met ieder 4 dekens, een slaapzak, wollen thermo ondergoed en een muts op, hebben we het toch overleefd. Omdat het ook daar 4300 meter hoog was, lag iedereen te hijgen toen we uiteindelijk in bed lagen. De hartslag is ook erg hoog. Toch hebben Peter en ik verder weinig last gehad van de hoogte, je moet alleen alles heel rustig doen. Bij de minste inspanning raak je al buiten adem. Omdat de lucht zo droog heb ik wel veel last van bloedneuzen en gesprongen lippen.

De volgende dag zien we weer vele mooie meren en rotsformaties die zo uit de schilderijen van Dali lijken te komen. Echt heel bijzonder. Ondertussen zie je vele vulkanen (sommige rokend) majestueus boven het landschap uitsteken. Kun je nagaan hoe hoog die zijn als je bedenkt dat wij op bijna 5000 meter rijden. We rijden langs en door rood,- oranje gekleurde bergen waar veel vicuna’s (soort lama’s) te zien zijn die van de weinige graspollen eten. We komen ogen tekort. Slapen doen we deze nacht in een zouthotel waar alles van zout is gemaakt, zelfs het bed.

De laatste dag gaan wij de echte zoutvlakte op wat zo groot is als 1/3 van Nederland op 3650 meter hoogte. Om 5.00 uur ’s morgens uit de veren om het steeds lichter te zien worden. Na een uur rijden komen midden op de vlakte bij een klein eiland , Inca Huasi, waar we omhoog klimmen. Het staat er vol reuze cactussen wat een raar gezicht is want de vlakte lijkt net ijs en het is ook erg koud. Dan komt daar die gouden zon omhoog, adembenemend. Hier worden wij erg stil van, zo mooi. Na een ontbijt op de zoutvlakte rijden we richting Uyuni. Wegen zijn er niet, de chauffeur Gregor zet zijn voet en handen op slot, doet zijn ogen dicht en we scheuren waar wat richting finish. Even wordt er midden op de vlakte gestopt om de meest creatieve foto’s te maken. Alleen maar zoutvlakte, lucht en zonneschijn. Alsof je kunt wandelen over een oceaan. Weer verder met de 4 wheel drive passeren we het Dakar monument waar een Dakar etappe over de zoutvlakte van start ging. Uyuni is dichtbij, nog een laatste tiental kilometers en onze Dakar etappe zit er op. Wat een bijzondere ervaring hebben we met deze tour opgedaan. Schitterend gewoon.
De tour zit erop op en we pakken meteen een lokale bus die ons in 3,5 uur naar Potosi brengt. Ook dit is alweer een aparte ervaring. De bus stopt onderweg regelmatig en worden er lama’s in de bagageruimte gedaan samen bij onze rugzakken. In de bus zit er een Boliviaanse, heel erg dikke vrouw. Tenminste dat lijkt want ze heeft tig lagen kleren aan. Ze wil alles van ons weten en dat is handen en voetenwerk. Maar we hebben toch al wel wat Spaans opgedaan en lukt de communicatie redelijk. Dan weer het landschap, dit is wel zo spectaculair, het houdt gewoon niet op. Dit is natuurlijk schitterend voor de toeristen maar Bolivia niets op, behalve mineralen maar hier doen ze nog niet zoveel mee.

Wij zijn nu in Potosi en vertrekken vanavond naar La Paz. Dit komt in ons volgende verslag.

Bovenstaande klopt al niet meer want dit verhaal is gedateerd want wij zijn nu in Puno. Maar dat de volgende keer.
Liefs Peter en Mieke