Nie vur 't een of 't ander maar........

Om het verhaal compleet te maken hierbij nog ons laatste verslag.

Wij vertrokken 's morgens vroeg naar Graskop via de beroemde panoramaroute. Omdat we niet dezelfde slechte weg wilde nemen zoals we gekomen waren, gingen we door het Manyeleti park. Hier moet je dan wel weer entree betalen maar we sneden zo een heel stuk af en dit was ook onze laatste kans om luipaarden te spotten. Helaas zijn wij bij de big 4 blijven steken. Zelf vind ik dat helemaal niet erg want je ziet zoveel andere dieren en het verveeld nooit, zo indrukwekkend om hele kuddes olifanten, giraffen, zebra's, impala's, koedoe's, gnoes en wat al niet meer, te zien.

Over de panoramaroute roept iedereen maar wij vonden het toch wat tegenvallen. Misschien zijn wij al zo verwend van wat we al gezien hadden en als je hiermee begint (wat de meeste doen) kijk je er waarschijnlijk anders naar. Natuurlijk heb je indrukwekkende uitzichten zoals de Rondavels (op traditionele huisjes lijkende bergen), Potholes, Gods Windows en verschillende watervallen. We begonnen met 40 graden om later in de middag te eindigen met flinke onweers- en hagelbuien. Was ook erg spectaculair.

In Graskop hebben we overnacht om de volgende ochtend (dinsdag) in Pilgrim's rest te gaan ontbijten in het Royal Hotel, een gebouw dat dateert uit de tijd van de goldrush. Pilgrim's Rest is een klein museumstadje in de provincie Mpumalanga in Zuid-Afrika, dat wordt beschermd als provinciaal erfgoed. Het was de tweede van de goudvelden in Transvaal en trok in 1873 een stroom van goudzoekers.

Vandaar uit zijn we rechtstreeks naar Johannesburg gereden om ook maar meteen de huurauto in te leveren. Dit zou de volgende dag pas hoeven maar zo hielden we nog een hele dag in Johannesburg over. Het voelde raar zo zonder auto, het was toch een soort huisje geworden waar we een maand in hebben 'gewoond'.

Omdat we nog tijd over hadden besloten we naar het hoogste gebouw in de stad te gaan voor een sunset in het Carlton hotel. In een Uber taxi met geblindeerde ramen werden we afgezet bij het hotel maar hij kon ons niet ophalen omdat dit te gevaarlijk voor hem was. Ook hier was er 'oorlog' met de gewone taxi's en dit was niet zijn gebied. Eenmaal binnen bleek het 17.00 uur gesloten te zijn en konden we niet naar boven. Blijkbaar keken wij zo teleurgesteld dat wij toch naar boven mochten met de brandlift. Een vrouw bleef bij ons en we konden zo lang rondkijken als we wilden, geweldig. Het was een prachtige zonsondergang. Daarna heeft ze ons ook nog aan een taxi geholpen door deze in hun parkeergarage te laten komen, zodat er voor de chauffeur geen gevaar was. Met een omhelzing voor iedereen werd er afscheid genomen. Heel bijzonder wat ze allemaal voor ons doen. De avond afgesloten in een mooi restaurant waar de medewerkers in Afrikaanse kleding liepen en muziek werd gemaakt en het eten en de wijn goed smaakte.

Op onze allerlaatste dag hadden we een fietstocht van 2 uur door Soweto geboekt, start 9.00 uur 's morgens zodat we 's middags het Apartheidsmuseum konden bezoeken. We hoefden pas 17.00 uur op het vliegveld te zijn, onze vlucht was om 20.00 uur. Het liep toch wat anders. We ontmoetten Oliver onze gids, die er uit zag als Bob Marley, en ontzettend bevlogen kon vertellen over zijn land, cultuur en alles wat er maar te vertellen viel. Dit alles met een enorme intensiteit en vanuit zijn hart raakte hij ons hart. Wij fietsten door een Soweto met grote verschillen, mooie grote huizen, townships met zijn golfplaten hutjes van 3 bij 3 meter, langs het beroemde Orlanda stadion en het bijveldje waar bekende voetballers met de voetbaljeugd van Zuid Afrika gevoetbald hebben, langs het Mandelahuis en de Orlando torens. Soweto was de bakermat van het groeiende verzet tegen de Apartheid in heel Zuid-Afrika. 16 Juni 1976 braken rellen uit tussen de politie en studenten, toen de studenten vredig protesteerden tegen de plannen om Afrikaans de leidende taal te maken. In de chaos die deze dag ontstond werd een dertienjarige, Hector Pieterson, doodgeschoten door de politie. Dit drama wordt gezien als het begin van de verandering, de opstand ging door. Helaas hebben veel studenten het leven gegeven tijdens deze opstand. Tijdens de fietstocht staan wij stil bij het Hector Pieterson Memorial.

Wij werden uitgenodigd in een shebeen (cafeetje waar vrouwen onder het mom van socializen, politiek bedrijven) tussen de lokale mensen om een zelf gebrouwen drankje van maismeel uit een plastic bak te drinken. Dit was een soort spiritueel gebeuren, Oliver is erg gelovig en hij begon hij op een dominee te lijken. Wij werden ook nog op een biertje getrakteerd. Uiteindelijk heeft de fietstocht 4 uur geduurd maar wat een aparte belevenis was dit. Dit ging wel ten koste van het Apartheidsmuseum waar we nu maar 1 uurtje konden blijven en hebben dit in een vogelvlucht bekeken.

Deze dag was een geweldige afsluiting van een bijzondere reis. Gelukkig is alles goed gegaan en wij waren met z'n vieren een super team. Als Dorien begon met: "Nie vur 't een of 't ander maar.......", dan wisten we dat er een andere optie kwam. De planning was strak maar er was wel genoeg ruimte voor wat extra's zoals de Baviaanskloof en de overnachting in Lesotho, twee dingen die wij absoluut niet hadden willen missen. Met wat improvisatie bleef de planning toch intact. Het enige dat we alle vier anders gedaan zouden hebben is dat we 2 nachten (i.p.v. 1) in Malelane hadden moeten blijven en 1 nacht in Manyeleti. Maar achteraf is het mooi wonen, zou Dorien zeggen.

Kees en Dorien wij vonden het super fijn en gezellig om samen met jullie deze prachtige reis te maken. Bedankt!!!

Groetjes Peter en Mieke