Giethoorn maar dan anders

Hoi,

Om iedereen gerust te stellen, wij hebben nog geen last gehad van dehli-belli (afkloppen) en Annie nimbu pani kenden wij niet maar wij drinken elke morgen een glas vers limoensap zonder suiker en een toast met honing dus lijkt er wel wat op. Ze verklaren ons trouwens hier voor gek om dit zonder suiker te drinken, vooral ook omdat ze werkelijk overal suiker in doen. In het begin kregen wij koffie of thee met een flinke bodem suiker, een halve kop melk en de rest thee of koffie. Het verschil proef je dan echt niet meer want het is zo mierzoet. Nu drinken wij thee of koffie alleen maar ‘black’, hoewel de koffie dan weer zo slap is dat het ook wel thee lijkt. Wat een problemen hè.

Wij zijn inmiddels in Masinagudi beland in het Mudumalai Wid Park waar wij logeren op een heerlijke plek. In onze achtertuin lopen hertjes, apen en ’s avonds komen er olifanten (nog niet gezien)
Ik zal vertellen hoe wij hier terecht zijn gekomen.

Zo gemakkelijk het was om in Thattekad te komen zo lastig was het om in Alleppey te komen. Veel wachten, niet weten hoe en waar wij de bussen moesten nemen, dronken politiemannen (’s morgens 9.30 uur) die ons alle kanten op stuurden behalve de goeie en wij moesten om 13.00 uur de ferry in Kottayam halen naar Alleppey. Uiteindelijk hebben we het gered. In Alleppey was de ferry uit de vaart gehaald om een of andere duistere reden maar 10 km verderop zou hij wel varen en pas om 13.30 uur. Lucky we. Het leek of de boot in een tuin met bloemen lag, zo dicht begroeid was het maar het was echt de rivier. Het ging vrij goed tot er een bocht genomen moest worden waar de begroeiing zo dik was dat er geen doorkomen aan was. Na 1 uur voor en achteruit steken lukte het en waren we 20 meter verder. De aanhouder wint. Deze tocht duurde 4 uur.

In Alleppey aangekomen werden wij door een ontzettend enthousiaste jongen gevraagd om mee naar zijn guesthouse te gaan. Wij bezweken voor hem en hebben hier geen spijt van gehad. Hij leek zuiver op Jimi Hendrix en het guesthouse heette The White House ( Liever met Jimi dan met Trump). Het was een erg leuke en rustige plek (wat betreft verkeer) met een gezellige chillruimte op het dak. Achteraf viel het rustige tegen omdat er de 2de nacht een feest in de buurt was van een stel dat de volgende dag ging trouwen. De 3de nacht dus het huwelijksfeest tot in de kleine uurtjes en de laatste nacht was het ontzettend gezellig op het dak dat tot 5.00 uur duurde en daarna de muezzin begon. Dus jullie begrijpen dat wij al met al heel weinig geslapen hadden. Daar kon Jimi natuurlijk niets aan doen.
Verder was Alleppey heerlijk. Lekker een dag naar het prachtige strand Marari geweest waar veel golven waren en het water warm was. Een dag met een kano door hele smalle kanaaltjes gevaren waar het leven van India zich afspeelt. Ze noemen dit de backwaters, het is net als Giethoorn maar dan anders. Er worden kleren in gewassen, de afwas gedaan en in gebaad en rustig dobberend in een kano was dit mooi om te zien. Je kunt dit ook met de zogenaamde Houseboats doen maar dit is erg duur en commercieel. De laatste dag was het plan om met de ferry naar Kollam te varen (duur 8 uur) ook door de backwaters en daarna met de bus weer terug. Hier hebben we van af gezien omdat het toch wel een lange en vooral hete dag zou worden en omdat we zowel de backwaters als rijstvelden al hadden gezien. Het treinkaartje naar Coimbatore was al gereserveerd voor zaterdags dus vrijdags nog tijd voor een dagje strand waar we tot de zonsondergang zijn gebleven, zalig. ’s Avonds een heerlijk restaurant gevonden bij het strand waar ze pasta’s en pizza’s hadden (lekker) zelfs met kaarslicht en bier. De ober fluisterde dat hij ook bier had maar moesten we wel uit een mok drinken en zeggen dat het thee was. Elke keer als ie voorbij kwam vroeg lachend ‘How is your tea’? Het was ‘Happy tea’ voor ons. Dit was een goede afsluiter van Alleppey.

Er mag hier bijna nergens bier geschonken worden en wijn kennen ze nauwelijks. Er is altijd wel een reden voor drankverbod. 30 januari sterfdag Mahadma Gandhi, elke eerste dag van de maand (1 februari voor ons) is het dry day (naam zegt al genoeg). Heel soms is er een bar maar daar zijn alleen mannen die mij dan aanstaren dat ik me dan niet echt op mijn gemak voel. Een vrouw die bier drinkt dat kan echt niet. Als we dan eens een biertje kunnen drinken genieten wij er dubbel van.

Uit eten kennen ze hier ook niet. Mensen eten wel in een restaurant maar alleen omdat ze honger hebben. Ze bestellen iets, eten in 10 minuten, betalen en weg zijn ze weer. De meeste restaurants zien er erg sober uit, totaal niet gezellig. Eten is noodzaak en meer niet.

Zaterdags om 8.30 uur zou de trein naar Coimbatore vetrekken, dit werd 9.30 uur. De treinkaartjes boeken was ook bijzonder. Eerst zeiden ze, er zijn nog 39 wachtenden voor u, toen vroegen ze hoe oud Peter was en toen kon het ineens wel, comfort plaatsen en met korting nog wel. Voor maar 300 roepies, is € 4,50, een treinreis van 6 uur. Zelfs hier kom je soms in aanmerking voor 65+ korting. Van Coimbatore zijn we meteen doorgereisd naar Mettuppalayam waar de Nilgiri mountain railway zou vertrekken. Dit is een beroemde stoomtrein die maar 1 keer per dag om 7.00 uur vertrekt naar Ooty, een Hillstation in de bergen om aan de hitte te ontsnappen. Hier moet je eigenlijk al maanden van te voren voor boeken. Een andere optie is, om 5.00 uur op het station in de rij gaan staan en maar zien of er nog plek is. Achteraf zagen wij dat ze toch wel een wagon vrij houden voor niet gereserveerden. We moesten er vroeg voor op staan maar het was gelukt. Iedereen die een kaartje bemachtigd had sprong een gat in de lucht. Voor alle moeite die wij ervoor gedaan hebben mocht het niet tegenvallen en dat deed het ook niet. Het was een prachtige tocht die van laag naar 2250 meter hoog ging. Het was een feest in onze wagon, er werd door de Indiase mensen gezongen, geklapt en telkens gejoeld als we door een tunnel gingen. Af en toe werd er gestopt om water bij te vullen en te smeren en stomen maar weer.

Om 12.30 uur in Ooty aangekomen, eerst geluncht daarna weer meteen door met de bus naar Masinagudi waar we nu zijn. Het waren 2 lange maar mooie reisdagen en nu even bijkomen in het wildpark. Het is hier nu zo rustig, alleen de dieren hoor je maar verder helemaal niets. Af en toe wordt er gevraagd wat wij voor ontbijt, lunch of diner willen, dan lopen we 10 meter om te eten en lopen 10 meter terug om ons balkon te lezen of naar de dieren te kijken. Dit is zo’n heerlijk plekje na alle drukte, hier gaan we even tot rust komen. Vanavond hebben we een safaritocht met een jeep maar dat wordt weer een ander verhaal.

Liefs Peter en Mieke
PS: de foto's uploaden duurt altijd lang, als je die wilt zien kun je later nog eens kijken