Mohammed Ali
Door: Peter en Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
03 Juni 2018 | Indonesië, Padang
Hallo allemaal,
Via een vriend uit Berastagi kwam onze gids Mohammed Ali, ja zo heet ie echt, ons met zijn vrouw in Padang van het vliegveld ophalen. Het was nog een lange weg naar Maninjau aan het meer maar met Mohammed vloog de tijd voorbij. Hij deed een sightseeing toer en vertelde ons ondertussen van alles over de Minangkabauers, inwoners van deze streek en de gebruiken ervan.
Een gebruik vind ik wel heel bijzonder en dat is dat de vrouwen alle huizen en rijstvelden bezitten. Alle eigendommen van een gezin gaan over van moeder naar dochter. Als een vrouw trouwt gaat haar man altijd bij haar inwonen. Mochten er in een huwelijk geen dochters geboren worden, gaat het tijdelijk over naar de zoon totdat die weer een dochter krijgt, dan gaat het weer naar haar. De man mag het alleen maar managen. Als er een scheiding plaatsvindt kan de man weer vertrekken en zoals Mohammed vertelde: je komt binnen met 1 koffer en dan ga je ook weer weg met 1 koffer. Dit is een hele bijzondere regel omdat ze moslims zijn en meestal hebben de vrouwen dan helemaal niets in te brengen.
Toen we in Maninjau aankwamen werden wij eerst uitgenodigd om bij Mohammed koffie te drinken en de rest van de familie leren kennen. Het was namelijk net 18.23 uur, zonsondergang en dan pas mag er tijdens de ramadan weer gegeten worden. Dus waarschijnlijk kwam het slecht uit om naar ons guesthouse te gaan. Als je de hele dag werkt zoals Mohammed mag je wel eten zeker als je moet autorijden anders is het te gevaarlijk. Wij hadden deze plek uitgekozen om een rustdag te houden en dit was werkelijk een perfecte plaats gelegen aan een meer. Het weer was ons ook gunstig gezind. Het regende de hele dag en was lekker koel, een verademing na die warme dagen. Perfect dus om te slapen, lezen en niksen. s’ Avonds hebben we met Mohammed het programma voor de volgende dagen ingevuld. Hij was erg blij met ons omdat er door de economische crisis bijna geen toeristen meer naar Maninjau komen en daar leven ze hier van. En de visvangst mislukt regelmatig door hevige regenval, dan komt er zwavel vanaf de bodem los en de vis dus onverkoopbaar. En dit zijn de 2 belangrijkste bronnen van inkomsten. Het is daarom sappelen voor iedereen en wij kregen het idee dat wij Mohammed echt uit de problemen hebben geholpen door onze gids te mogen zijn.
De eerste dag naar de Harauvallei, een prachtige vallei met steile rotswanden, watervallen en vele rijstvelden er tussenin. Onderweg werd er regelmatig gestopt om naar allerlei bomen en planten te kijken. Wij weten nu dat kaneel van de bast van de kaneelbomen gemaakt wordt, dat nootmuskaat aan bomen groeit evenals koffiebonen, dat pinda’s onder de grond groeien, dat chilipepers aan struiken groeien, hoe suiker gemaakt wordt en hoe kroepoek/cassave van de maniokwortel gemaakt wordt. Wij mochten bij hele kleine familiebedrijfjes kijken hoe alles verwerkt werd, vaak op een hele primitieve maar effectieve manier. Erg leuk en interessant om te zien. Onderweg stopte we in een stadje waar de zoon van Mohammed uit zijn eerste huwelijk woont, zijn eerste vrouw is overleden. Inmiddels hebben we zijn hele familie leren kennen en worden we met open armen ontvangen. Zijn schoondochter verkocht op de markt eten, dus daar ook nog naar toe. Nu hebben wij bijna nog geen andere toeristen gezien maar hier waren wij een bijzonderheid. We werden door iedereen zo aangestaard of dat we Allah waren. Deze dag werd in Bukittinggi afgesloten, hier overnachten wij 1 nacht en waar we de volgende dag ook weer opgehaald worden. Hoezo backpackers;)
Dan weer met Mohammed en zijn vrouw Ajuh een 3-daagse tour naar het Kerinci Nationaal Park met zijn Kerinci vulkaan. In een dag ernaar toe rijden, de 2de dag trekking en de 3de dag naar Padang. Maar aangekomen in ons prachtig gelegen guesthouse, schoot het bij Mieke ineens in haar rug. Ze kon echt niet mee naar dat meer klimmen dus ik ben alleen met Mohammed de zware tocht gaan maken. Door het oerwoud naar het op 2000 meter hoogte liggend meer. Geen andere mensen op het pad en na 3 uur klimmen kwamen, wij alleen, bij het mooie meer tussen de junglebergen aan. Na een meegenomen lunch en een frisse duik in het meer, liepen wij in 2 uur weer terug naar ons verblijf. Gelukkig had de homestay eigenaar voor Mieke een rustig uitstapje geregeld. Een 3 uur durende boottocht door prachtige natuur met steeds de Kerinci vulkaan die overal bovenuit steekt.
Terwijl ik dit zit te schrijven worden we begeleid door het zingen van de muezzin. Hij begeleidt ons niet alleen als ik dit schrijf maar ook iedere nacht van haf vier tot vijf uur als we willen slapen, en dat doet ie niet alleen, maar door minstens drie muezzins. En die zijn niet op elkaar afgestemd, het is een kakofonie aan geluiden. Het zijn daarom korte nachtjes voor ons. Ook onderweg horen we vaak die “Islamitische klokken” (muezzin) luiden die oproepen het gebed te doen.
De volgende dag werden we naar Padang gebracht, weer een rit met zoveel mooie natuur en dorpjes waar het leven van alledag zich afspeelt. Onderweg moeten we vaak afremmen voor een wegversperring waar de kinderen van een school of moskee een mandje ophouden waarin de chauffeur een gift kan doen. Mohammed doet dat ook geregeld omdat hij een goede daad wil doen, die, hoopt hij, ooit dubbel wordt terugbetaald. Eenmaal in Padang hebben we afscheid genomen van Mohammed en Aju met een onverwachte omhelzing. We hebben ontzettend fijne dagen met hen gehad, veel gelachen om zijn grapjes en kaarttrucjes. Het zijn echt hele lieve mensen (toevallig belt hij nu net op om te vragen hoe het met ons gaat en met de rug van Mieke). Daar gaat het trouwens weer goed mee. Als afsluiting van West Sumatra hebben wij op een terras met uitzicht op zee lekker gegeten. Vandaag vliegen we naar Yogyakarta in Java.
Liefs Peter en Mieke
Via een vriend uit Berastagi kwam onze gids Mohammed Ali, ja zo heet ie echt, ons met zijn vrouw in Padang van het vliegveld ophalen. Het was nog een lange weg naar Maninjau aan het meer maar met Mohammed vloog de tijd voorbij. Hij deed een sightseeing toer en vertelde ons ondertussen van alles over de Minangkabauers, inwoners van deze streek en de gebruiken ervan.
Een gebruik vind ik wel heel bijzonder en dat is dat de vrouwen alle huizen en rijstvelden bezitten. Alle eigendommen van een gezin gaan over van moeder naar dochter. Als een vrouw trouwt gaat haar man altijd bij haar inwonen. Mochten er in een huwelijk geen dochters geboren worden, gaat het tijdelijk over naar de zoon totdat die weer een dochter krijgt, dan gaat het weer naar haar. De man mag het alleen maar managen. Als er een scheiding plaatsvindt kan de man weer vertrekken en zoals Mohammed vertelde: je komt binnen met 1 koffer en dan ga je ook weer weg met 1 koffer. Dit is een hele bijzondere regel omdat ze moslims zijn en meestal hebben de vrouwen dan helemaal niets in te brengen.
Toen we in Maninjau aankwamen werden wij eerst uitgenodigd om bij Mohammed koffie te drinken en de rest van de familie leren kennen. Het was namelijk net 18.23 uur, zonsondergang en dan pas mag er tijdens de ramadan weer gegeten worden. Dus waarschijnlijk kwam het slecht uit om naar ons guesthouse te gaan. Als je de hele dag werkt zoals Mohammed mag je wel eten zeker als je moet autorijden anders is het te gevaarlijk. Wij hadden deze plek uitgekozen om een rustdag te houden en dit was werkelijk een perfecte plaats gelegen aan een meer. Het weer was ons ook gunstig gezind. Het regende de hele dag en was lekker koel, een verademing na die warme dagen. Perfect dus om te slapen, lezen en niksen. s’ Avonds hebben we met Mohammed het programma voor de volgende dagen ingevuld. Hij was erg blij met ons omdat er door de economische crisis bijna geen toeristen meer naar Maninjau komen en daar leven ze hier van. En de visvangst mislukt regelmatig door hevige regenval, dan komt er zwavel vanaf de bodem los en de vis dus onverkoopbaar. En dit zijn de 2 belangrijkste bronnen van inkomsten. Het is daarom sappelen voor iedereen en wij kregen het idee dat wij Mohammed echt uit de problemen hebben geholpen door onze gids te mogen zijn.
De eerste dag naar de Harauvallei, een prachtige vallei met steile rotswanden, watervallen en vele rijstvelden er tussenin. Onderweg werd er regelmatig gestopt om naar allerlei bomen en planten te kijken. Wij weten nu dat kaneel van de bast van de kaneelbomen gemaakt wordt, dat nootmuskaat aan bomen groeit evenals koffiebonen, dat pinda’s onder de grond groeien, dat chilipepers aan struiken groeien, hoe suiker gemaakt wordt en hoe kroepoek/cassave van de maniokwortel gemaakt wordt. Wij mochten bij hele kleine familiebedrijfjes kijken hoe alles verwerkt werd, vaak op een hele primitieve maar effectieve manier. Erg leuk en interessant om te zien. Onderweg stopte we in een stadje waar de zoon van Mohammed uit zijn eerste huwelijk woont, zijn eerste vrouw is overleden. Inmiddels hebben we zijn hele familie leren kennen en worden we met open armen ontvangen. Zijn schoondochter verkocht op de markt eten, dus daar ook nog naar toe. Nu hebben wij bijna nog geen andere toeristen gezien maar hier waren wij een bijzonderheid. We werden door iedereen zo aangestaard of dat we Allah waren. Deze dag werd in Bukittinggi afgesloten, hier overnachten wij 1 nacht en waar we de volgende dag ook weer opgehaald worden. Hoezo backpackers;)
Dan weer met Mohammed en zijn vrouw Ajuh een 3-daagse tour naar het Kerinci Nationaal Park met zijn Kerinci vulkaan. In een dag ernaar toe rijden, de 2de dag trekking en de 3de dag naar Padang. Maar aangekomen in ons prachtig gelegen guesthouse, schoot het bij Mieke ineens in haar rug. Ze kon echt niet mee naar dat meer klimmen dus ik ben alleen met Mohammed de zware tocht gaan maken. Door het oerwoud naar het op 2000 meter hoogte liggend meer. Geen andere mensen op het pad en na 3 uur klimmen kwamen, wij alleen, bij het mooie meer tussen de junglebergen aan. Na een meegenomen lunch en een frisse duik in het meer, liepen wij in 2 uur weer terug naar ons verblijf. Gelukkig had de homestay eigenaar voor Mieke een rustig uitstapje geregeld. Een 3 uur durende boottocht door prachtige natuur met steeds de Kerinci vulkaan die overal bovenuit steekt.
Terwijl ik dit zit te schrijven worden we begeleid door het zingen van de muezzin. Hij begeleidt ons niet alleen als ik dit schrijf maar ook iedere nacht van haf vier tot vijf uur als we willen slapen, en dat doet ie niet alleen, maar door minstens drie muezzins. En die zijn niet op elkaar afgestemd, het is een kakofonie aan geluiden. Het zijn daarom korte nachtjes voor ons. Ook onderweg horen we vaak die “Islamitische klokken” (muezzin) luiden die oproepen het gebed te doen.
De volgende dag werden we naar Padang gebracht, weer een rit met zoveel mooie natuur en dorpjes waar het leven van alledag zich afspeelt. Onderweg moeten we vaak afremmen voor een wegversperring waar de kinderen van een school of moskee een mandje ophouden waarin de chauffeur een gift kan doen. Mohammed doet dat ook geregeld omdat hij een goede daad wil doen, die, hoopt hij, ooit dubbel wordt terugbetaald. Eenmaal in Padang hebben we afscheid genomen van Mohammed en Aju met een onverwachte omhelzing. We hebben ontzettend fijne dagen met hen gehad, veel gelachen om zijn grapjes en kaarttrucjes. Het zijn echt hele lieve mensen (toevallig belt hij nu net op om te vragen hoe het met ons gaat en met de rug van Mieke). Daar gaat het trouwens weer goed mee. Als afsluiting van West Sumatra hebben wij op een terras met uitzicht op zee lekker gegeten. Vandaag vliegen we naar Yogyakarta in Java.
Liefs Peter en Mieke
-
04 Juni 2018 - 11:11
Nettie Van Der Venne:
Klinkt weer geweldig allemaal. Behalve dat van die rug van ons Miek dan: maar dat zit waarschijnlijk in de familie.
Ik ben erg benieuwd hoe Sumatra was ten opzichte van Java en de rest van Indonesie. Maar dat hoor ik graag over een paar weken. Heel veel plezier in Yokya en geniet van de Borobudur. Hopelijk met een ECHTE zonsopkomst.!!
Liefs
Nettie -
04 Juni 2018 - 11:57
Jan En Christien:
Hey Mieke en Peter,
Wat een prachtige verhalen en foto's! Ook jullie vorige verslag van de mooie meren en vulkanen en gassen, die hier vrijkomen. Het is soms een hele klim, maar de beloning is geweldig.
Jullie ontmoeten veel gastvrije en leuke mensen, die graag voor jullie klaarstaan, zoals Mohammad en Ajuh.
Mooi om zo kennis te maken met een land, bevolking, de natuur en de begroeiing ervan. Mooie foto's van de pnida's en de rietsuiker.
Gelukkig is je rug weer hersteld Mieke en die van jouw doet het ook goed Peter :).
Op naar het volgende avontuur. Wij zijn weer erg benieuwd. Veel plezier!! -
04 Juni 2018 - 14:03
Maria:
Gelukkig dat het weer beter gaat met je rug Mieke, en ook gelukkig dat Peter mooie foto's gemaakt heeft van zijn tocht, nu kun jij net als wij ook lekker meegenieten. Heerlijk hè, dat er zoveel lieve gastvrije mensen zijn die alles voor je doen om het zo aangenaam mogelijk te maken. Geniet ze!!
Groetjes en liefs van ons. -
04 Juni 2018 - 21:08
Ardie Van Den Berg:
Hallo Mieke en Peter,
Wat fijn dat jullie zo genieten van het zeer mooie Sumatra met zijn prachtige meren, vulkanen en aparte huizen. Interessant om te lezen hoe de moslims daar leven. Wij genieten van de mooie foto's.
Mieke heel veel sterkte met je rug we hopen dat je er geen last meer van krijgt.
Heel veel plezier in Yokya geniet ervan.
Groetjes Piet en Ardie
-
05 Juni 2018 - 06:05
Jo En Riekky:
Hallo Peter en Mieke,
Wat een geweldige reis hebben jullie uitgestippeld. Veel cultuur en natuur. Een geweldige combinatie. Heel bijzonder om dat te mogen beleven.
Geniet er van.
Groetjes van de Voetjes -
05 Juni 2018 - 14:52
Gerry Van De Laar:
Hoi Peter en Mieke
Met veel leesplezier volgen we jullie reis door Indonesie. Wat een indrukken, natuur, cultuur en leuke betrokken mensen ontmoeten jullie daar. Kun je je in een land als Nederland bijna niet voorstellen dat ze zo gastvrij zijn.
Geniet op Java en we blijven jullie met veel enthousiasme volgen.
Groetjes Gerry en Mari -
06 Juni 2018 - 14:06
Pieter En Wil:
Indrukwekkende natuur en heel interessant om mee te maken hoe deze mensen leven en er in slagen om in hun levensonderhoud te voorzien. Ook de herkomst van specerijen wordt goed zichtbaar. Waarschijnlijk moeten jullie daar straks aan terug denken als je bij de Jumbo boodschappen doet.
Goede vlucht en veel plezier op Java.
Groet, Pieter en Wil. -
12 Juni 2018 - 08:11
Mieke:
Heey wereldreizigers
We hebben weer genoten van jullie mooie verhalen en prachtige foto's .
Wat een avontuur weer.
Veel plezier en groetjes Wim en Mieke -
19 Juni 2018 - 14:20
Annie H:
Sorry voor de late reactie maar wat een avonturen weer. Jammer dat Peter de geplande tour naar het meer alleen moest doen maar gelukkig hadden ze voor Mieke een mooi alternatief bedacht. Ja de botjes en spieren gaan opspelen net wanneer zij dat zelf willen daar kan je niks aan veranderen, misschien dat de rug van Mieke haar backpacktas miste omdat jullie deze de laatste dagen niet nodig gehad hebben. Je weet het niet. Gelukkig dat het weer goed gaat dus nu weer op naar de volgende etappe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
