Papa en mama
Door: Peter en een beetje van Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
17 Juni 2018 | Indonesië, Bajawa
Moni en Bena, nee geen meisjesnamen maar twee bijzondere plekken op oost Flores.
Na een vlucht van Surabaya, met een koffiestop op West Timor, zijn we geland in Ende, Flores en vandaar doorgereisd naar Moni. We hadden al een guesthouse uitgekozen maar dat bleek een bouwput te zijn, dus hebben we direct een ander gezocht. Een makkie want er zijn genoeg plekken om te slapen. Veel interessants kun je in Moni niet doen maar in de omgeving des te meer. Wij wilden de omgeving verkennen en de eigenaar van het guesthouse nam ons mee voor een rondrit.
De omgeving is beroemd om zijn ikat-weverijen en in een dorpje konden we het (primitieve) weven van erg mooie sarongs en shawls zien. Het is een kunstig handwerk en het kost veel tijd om zoiets moois te maken. We durfden dan ook niet af te dingen. Naast dat weven hebben ze schijnbaar weinig te doen, al vlug na de weefdemonstratie verbeten ze hun tanden op de betelnoten, een bedwelmende noot die hun tanden vernielt en rode sporen op hun lippen, wangen en de grond rondom hen achterlaat.
Bij het strand van Nggela werd net een visserssloep op het strand getrokken en er ontstond meteen een levendige handel in de vangst. Een half uurtje later was alles weer rustig en iedereen ging naar huis. (Het is nog steeds Ramadan en dan wordt er overdag niet gegeten en gedronken, wel gekookt voor na de zonsondergang. De meeste moslims nemen het overigens zo nauw met de regels. Ze volgens ze op als het niet te moeilijk is en anders moet het maar zoals het kan. Op de terugweg zijn we door een paar desa’s (dorpjes) gereden en zo heel wat van de omgeving gezien. ’s Avonds (overdag ook) was het erg gezellig in Mopi, een leuk terras waar gegeten, gekaart en gedronken werd en reggae muziek, vooral van Bob Marley, werd gespeeld. Wij dachten dat Flores niet zo toeristisch was maar hier hebben wij meer toeristen (en Hollanders) gezien dan onze hele vakantie tot nu toe. Dat wij ongeveer de oudste backpackers zijn merken wij omdat de gidsen ons allemaal papa en mama noemen.
De volgende morgen om 4 uur liep de wekker af. Vroeg op voor de zonsopkomst bovenop de Kelimutu vulkaan (alweer). De vulkaan heeft drie kraters die gevuld zijn met water in drie verschillende kleuren. Na een uur in het donker gestaard te hebben werd het langzaam licht en staarden we in de mist. Dat zou wel eens tegen kunnen vallen en dat nog wel van één van de hoogtepunten van de trip naar Flores! Op de vulkaan was ook een Nederlands reisgezelschap en dat staarde met ons mee. Zo’n groepsreis is strak gepland, zo moest de groep om 7 uur weg en had geen kleurige meren gezien. Wij gaven het ook bijna op maar wat een geluk, 15 minuten later brak de hemel open en konden we de kratermeren zien. Het was uiteindelijk toch mooi. Wel jammer dat we de omgeving niet goed gezien hebben en geen zonsopgang. Het was de enige dag dat het zo bewolkt was. Tja, je kunt niet altijd geluk hebben.
Na terugkomst van de vulkaan zijn we naar Bajawa gereden. De Floresweg, over de volle lengte van het eiland, door Nederlanders (en waarschijnlijk met veel gedwongen hulp van lokale arbeiders) gebouwd en op 31 augustus 1925 geopend, is nog steeds de belangrijkste verbinding tussen oost en west. De weg voert over de heuvels en langs de zuidkust. Aan het strand met blauwe en groene kiezels (mijn favoriete kleuren) konden we een lekker, ter plekke geroosterd visje eten dat we zelf uit konden kiezen. Laat in de middag kwamen we Bajawa aan waar we in hotel Happy Happy logeerde waarvan een Nederlands stel de eigenaar is. Alleen hebben wij ze niet gezien. Wel troffen wij een Australisch stel, Dario en Sue, waar wij de volgende dag bij konden aansluiten voor een dagtrip. Het was een leuk hotel ware het niet dat er vlakbij net een bruiloftsfeest was. En die vieren dit niet 1 dag maar 2 dagen of zeg maar nachten. De eerste nacht ging het tot 4.00 uur door, de 2de tot 7.00 uur ’s morgens (kedoenk kedoenk kedoenk), werkelijk geen oog dicht gedaan. Alle gasten zaten met een bleek gezicht aan het ontbijt. Tja dit kun je ook treffen.
Ook Bajawa zelf is niet interessant maar in de omgeving liggen een paar traditionele dorpen, onder andere Bena en Gurusina, waar de bewoners nog erg sterke familiebanden hebben. Net als op Sumatra kennen ze het matriarchaal systeem dat de bezittingen van een familie via de vrouwelijke lijn overerven. In de dorpen vallen ook de katholieke graven op. Het is een mix van (voor ons) bijgeloof en bekering. Bij alle familiehuizen zie je ook foto’s Franciscus of Maria met Jezus, maar ook totempalen met overblijvende botten en horens van dierenoffers. Een dorp heeft een rechthoekig centraal plein met offeraltaars en totems en daarlangs de woningen. Het was erg rustig in het dorp, de mannen waren aan het werk op het land en met maar enkele toeristen, wij met Sue en Dario, in het dorp was het een bijzondere ervaring.
De temperatuur was alweer flink opgelopen maar de rivier waarin we daarna af konden koelen was verfrissend en warm tegelijk. Bij het samenvloeien van een warme bron en een koude rivier, het leek wel een bad-mengkraan, hebben we die dag nog lekker kunnen ontspannen. Het was ook een heel gezellige dag met Sue en Dario en zij hebben ons uitgenodigd om in Australië bij hen op bezoek te komen. Ze wonen in Adelaide op 5 minuten van het strand. Wie weet, zeg nooit nooit.
Liefs van Peter en Mieke
Na een vlucht van Surabaya, met een koffiestop op West Timor, zijn we geland in Ende, Flores en vandaar doorgereisd naar Moni. We hadden al een guesthouse uitgekozen maar dat bleek een bouwput te zijn, dus hebben we direct een ander gezocht. Een makkie want er zijn genoeg plekken om te slapen. Veel interessants kun je in Moni niet doen maar in de omgeving des te meer. Wij wilden de omgeving verkennen en de eigenaar van het guesthouse nam ons mee voor een rondrit.
De omgeving is beroemd om zijn ikat-weverijen en in een dorpje konden we het (primitieve) weven van erg mooie sarongs en shawls zien. Het is een kunstig handwerk en het kost veel tijd om zoiets moois te maken. We durfden dan ook niet af te dingen. Naast dat weven hebben ze schijnbaar weinig te doen, al vlug na de weefdemonstratie verbeten ze hun tanden op de betelnoten, een bedwelmende noot die hun tanden vernielt en rode sporen op hun lippen, wangen en de grond rondom hen achterlaat.
Bij het strand van Nggela werd net een visserssloep op het strand getrokken en er ontstond meteen een levendige handel in de vangst. Een half uurtje later was alles weer rustig en iedereen ging naar huis. (Het is nog steeds Ramadan en dan wordt er overdag niet gegeten en gedronken, wel gekookt voor na de zonsondergang. De meeste moslims nemen het overigens zo nauw met de regels. Ze volgens ze op als het niet te moeilijk is en anders moet het maar zoals het kan. Op de terugweg zijn we door een paar desa’s (dorpjes) gereden en zo heel wat van de omgeving gezien. ’s Avonds (overdag ook) was het erg gezellig in Mopi, een leuk terras waar gegeten, gekaart en gedronken werd en reggae muziek, vooral van Bob Marley, werd gespeeld. Wij dachten dat Flores niet zo toeristisch was maar hier hebben wij meer toeristen (en Hollanders) gezien dan onze hele vakantie tot nu toe. Dat wij ongeveer de oudste backpackers zijn merken wij omdat de gidsen ons allemaal papa en mama noemen.
De volgende morgen om 4 uur liep de wekker af. Vroeg op voor de zonsopkomst bovenop de Kelimutu vulkaan (alweer). De vulkaan heeft drie kraters die gevuld zijn met water in drie verschillende kleuren. Na een uur in het donker gestaard te hebben werd het langzaam licht en staarden we in de mist. Dat zou wel eens tegen kunnen vallen en dat nog wel van één van de hoogtepunten van de trip naar Flores! Op de vulkaan was ook een Nederlands reisgezelschap en dat staarde met ons mee. Zo’n groepsreis is strak gepland, zo moest de groep om 7 uur weg en had geen kleurige meren gezien. Wij gaven het ook bijna op maar wat een geluk, 15 minuten later brak de hemel open en konden we de kratermeren zien. Het was uiteindelijk toch mooi. Wel jammer dat we de omgeving niet goed gezien hebben en geen zonsopgang. Het was de enige dag dat het zo bewolkt was. Tja, je kunt niet altijd geluk hebben.
Na terugkomst van de vulkaan zijn we naar Bajawa gereden. De Floresweg, over de volle lengte van het eiland, door Nederlanders (en waarschijnlijk met veel gedwongen hulp van lokale arbeiders) gebouwd en op 31 augustus 1925 geopend, is nog steeds de belangrijkste verbinding tussen oost en west. De weg voert over de heuvels en langs de zuidkust. Aan het strand met blauwe en groene kiezels (mijn favoriete kleuren) konden we een lekker, ter plekke geroosterd visje eten dat we zelf uit konden kiezen. Laat in de middag kwamen we Bajawa aan waar we in hotel Happy Happy logeerde waarvan een Nederlands stel de eigenaar is. Alleen hebben wij ze niet gezien. Wel troffen wij een Australisch stel, Dario en Sue, waar wij de volgende dag bij konden aansluiten voor een dagtrip. Het was een leuk hotel ware het niet dat er vlakbij net een bruiloftsfeest was. En die vieren dit niet 1 dag maar 2 dagen of zeg maar nachten. De eerste nacht ging het tot 4.00 uur door, de 2de tot 7.00 uur ’s morgens (kedoenk kedoenk kedoenk), werkelijk geen oog dicht gedaan. Alle gasten zaten met een bleek gezicht aan het ontbijt. Tja dit kun je ook treffen.
Ook Bajawa zelf is niet interessant maar in de omgeving liggen een paar traditionele dorpen, onder andere Bena en Gurusina, waar de bewoners nog erg sterke familiebanden hebben. Net als op Sumatra kennen ze het matriarchaal systeem dat de bezittingen van een familie via de vrouwelijke lijn overerven. In de dorpen vallen ook de katholieke graven op. Het is een mix van (voor ons) bijgeloof en bekering. Bij alle familiehuizen zie je ook foto’s Franciscus of Maria met Jezus, maar ook totempalen met overblijvende botten en horens van dierenoffers. Een dorp heeft een rechthoekig centraal plein met offeraltaars en totems en daarlangs de woningen. Het was erg rustig in het dorp, de mannen waren aan het werk op het land en met maar enkele toeristen, wij met Sue en Dario, in het dorp was het een bijzondere ervaring.
De temperatuur was alweer flink opgelopen maar de rivier waarin we daarna af konden koelen was verfrissend en warm tegelijk. Bij het samenvloeien van een warme bron en een koude rivier, het leek wel een bad-mengkraan, hebben we die dag nog lekker kunnen ontspannen. Het was ook een heel gezellige dag met Sue en Dario en zij hebben ons uitgenodigd om in Australië bij hen op bezoek te komen. Ze wonen in Adelaide op 5 minuten van het strand. Wie weet, zeg nooit nooit.
Liefs van Peter en Mieke
-
17 Juni 2018 - 10:27
Nettie:
Hebben jullie even geluk dat ze jullie geen Opa en Oma noemen!!!
Leuk verhaal weer. Jammer dat jullie de zonsopgang op de Kelimuti moesten missen. Kon je niet nog een dag teruggaan? Ik herinner me de ontzettend hoge klim er naar toe dus misschien was dat te veel gevraagd?
Ook opvallend dat jullie nog zoveel last hadden van de ramadan. Flores is toch overwegend katholiek?
Zo zie je maar dat iedere reis toch weer heel verschillend uitpakt. Maar de reggea muziek herken ik wel, dus dat is typisch iets voor Flores. Nu nog naar Labubanjao en de Komodo eilanden? De Varanen zijn indrukwekkend en de omgeving al helemaal. Geniet ervan en ik kijk uit naar het volgende verhaal!
Liefs
Nettie -
17 Juni 2018 - 11:45
Ardie Van Den Berg:
Wij genieten van jullie verhalen. Op Flores zijn wij nooit geweest het is wel een hele ervaring om in die dorpjes rond te lopen en te genieten van hun natuur en cultuur. Gaan jullie ook nog na Komodo de varanen bewonderen?
Geniet ervan en veel plezier. -
17 Juni 2018 - 16:57
Sebastian:
Ha Papa en Mama ;)
Leuk om weer te lezen hoeveel jullie allemaal zien en doen! En mooi om alvast een voorproefje van de foto's te kunnen zien :)
Liefs Sebastian! -
17 Juni 2018 - 20:18
Dorien:
Wat gaat jullie reis toch vlug, tenminste zo lijkt het hier. Jullie zien en doen zoveel. Gelukkig ook tijd voor af en toe een heel mooi zwembad.
Ga vooral zo door samen. -
18 Juni 2018 - 11:14
Pieter En Wil:
Dag Mieke en Peter,
Altijd leuk om jullie reisverslag te lezen. Jullie zijn daarin eerlijk ( voor zover ik dat kan beoordelen) over jullie ervaringen. Hoogtepunten maar ook minder geslaagde uitstapjes worden beiden zonder onderscheid beschreven. Veel plezier nog tijdens de laatste twee weken. -
19 Juni 2018 - 10:28
Wilma Heurkens :
Nog mooie dagen gewenst en tot gauw een keer in de Vogelwikke we zijn benieuwd groetjes Hans en Wilma. Wij hebben as zaterdag 23 juni de bruiloft van Hans en Marie Louise. Ook weer een hoogtepunt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
