Pachamama
Blijf op de hoogte en volg Mieke
18 Juni 2015 | Peru, Puno
Van het quechua: pacha is aarde en mama is moeder, dus letterlijk vertaald "Moeder Aarde” en is de belangrijkste godheid voor de inheemse bevolking van de centrale Andes van Zuid Amerika.
Dit is de inleiding van dit verslag omdat wij dit al vaak gezien hebben.
Op woensdag 10 juni zijn we van La Paz via Copacabana naar Puno vertrokken om het Titicacameer te bevaren. In Copacabana (niet het bezongen strand van Rio de Janeiro) maar een stad aan de voet van het Titicacameer hadden we een stop van 1,5 uur. Net genoeg tijd om mee te krijgen dat dit vooral een stad is voor bohemiens met veelal rastaharen en met een heel relaxte levensstijl. Het was grappig om te zien maar waar wij als degelijke Nederlanders niet echt thuishoorden. We moesten trouwens een stuk met een ferry naar Copacabana om een stuk af te snijden en de bus ging apart op een houten ferry, raar gezicht.
Puno was een verademing vergeleken met alle andere steden die we bezocht hebben, hoewel die ook heel gezellig zijn. Hier was een groot voetgangersgebied, dus geen rijen stinkende en toeterende busjes en auto’s maar heerlijk rustig wandelen in een nette moderne stad. Tenminste in het centrum, steeds als je een stad binnenkomt kom je eerst langs de buitenwijken die er allemaal verschrikkelijk uitzien, zodat we ons telkens afvragen waar we nu weer terecht zullen komen. Onverharde, stoffige wegen met krotten langs de weg en zoveel armoede dat is gewoon verschrikkelijk om te zien.
In Puno aangekomen eerst een 2-daagse tour regelen en onze was laten
doen en we zijn weer op orde. Zo gepiept.
De volgende dag werden we in ons hotel opgehaald waar we uiteindelijk met 13 mensen de boot in gingen om 3 eilanden te gaan bezoeken op het Titicacameer, dat het hoogste bevaarbare meer is (3800 meter) Het is 175 km lang en heeft een totale oppervlakte van 8340 km2. Na door kilometerslange rietvelden te zijn gevaren komen we bij een van de Uros eilanden aan, een drijvend rieteiland. Wij werden ontvangen door traditioneel geklede vrouwen, die ons naar het midden brachten. Hier kregen van onze gids en de president van het eiland ( van 30 mensen) uitleg hoe zo’n eiland opgebouwd wordt. Deze eilanden worden gemaakt van rijkelijk groeiende biezen. Er worden elke week nieuwe biezen bovenop gelegd, zodat de eilanden blijven bestaan en niet wegrotten. Op dit eilandje leven 30 mensen maar op alle rieteilanden samen toch nog zo’n 3000 mensen. De kleine hutjes, stuk of 10, staan aan de rand en in het midden een pleintje. De grootte is ongeveer 25 bij 25 meter. Verder wordt alles van riet gemaakt, de huizen waarin ze wonen, bedden, stoelen, parasols en boten. Alles is heel kunstig en stevig in elkaar gevlochten. Daarna werd Iedereen uitgenodigd om bij een van de families in hun huis te komen kijken. Peter en ik kregen meteen dezelfde kleren aan die zij ook dragen en natuurlijk wilden ze van alles verkopen, wat ook gelukt is Het is allemaal erg toeristisch maar dat neemt niet weg dat ze wel echt zo leven en wonen.
Dan weer 2,5 uur varen met een flink tempo naar het volgende eiland (geen riet) Amantani. Hier worden wij allemaal toegewezen aan een gastgezin waar we zullen eten en overnachten. Peter en ik gaan met papa Miquel mee, een hele klim naar boven. We komen aan bij een klein erf met een tuintje en een binnenplaatsje. Miquel brengt ons eerst naar onze slaapplaats bij een 2de binnenplaatsje en kunnen even uitrusten, terwijl mama een lunch voor ons maakt. Die wordt genuttigd in een heel klein hutje, 2 bij 4 meter, wat de keuken en eetruimte blijkt te zijn. Alles wordt op een houtvuur gekookt en op de grond wordt alles bereidt. Mama zit op een laag krukje met zwart geblakerde pannen om zich heen de heerlijkste gerechten te bereiden. Het is voor ons wat ongemakkelijk omdat wij geen Spaans kunnen en zij willen echt praten. Maar met het boekje ‘Hoe en wat Spaans’ en met de opgedane woorden van de laatste weken, komen we toch een heel eind.
Om 16.00 uur verzamelen wij ons bij het (betonnen, ai de slidings) voetbalveld om naar de top van Pachamama te klimmen voor weer een zonsondergang. Het is echt zo vermoeiend om op die hoogte te klimmen, je kunt maar heel langzaam omhoog en vaak stoppen om op adem te komen. Als je dan eindelijk boven bent is dat zo weer vergeten door het prachtige uitzicht. Zoals ik bij de inleiding al heb verteld is Pachamama een belangrijke godheid voor deze mensen en dat uit zich vaak op de top van een berg. Daar wordt een stenen tempel gebouwd en kan men iets offeren. In dit geval moest je kleine steentjes in de kieren van de grote stenen stoppen. Na een mooie zonsondergang weer terug naar papa Miquel waar we het avondeten kregen en daarna een feestavond met een plaatselijke muziekband. Ik had daar helemaal geen zin in maar Miquel kwam met kleren aanzetten die wij aan moesten trekken, dus toch feest.
Ik heb nog helemaal niet verteld hoe de vrouwen in Peru, Chili en Bolivia gekleed zijn. Als je op b.v. place de Armas zit (hebben ze in elke stad) komen alle mensen samen om te socializen en je ziet van alles door elkaar. Modern naast traditioneel geklede mensen. Vooral de oudere dames lijken allemaal van die dikke moekes maar ik weet nu wat ze allemaal aanhebben. Drie lagen dikke wollen geplooide rokken, met daarboven een mooie geborduurde dikke blouse. Om de taille een brede wollen sjerp, dikke wollen kousen en een bolhoedje op. De lange zwarte haren in 2 lange vlechten op hun rug die aan het uiteinde mooie versierselen hebben. De vrouwen zijn erg klein, dus je snapt al dat ze dan allemaal erg dik lijken.
Ik heb dan wel geen vlechten maar verder zag ik er net zo dik uit als zij. Het werd zo strak aangesnoerd dat ik bijna geen adem kon krijgen wat toch al een probleem is. De mannen kwamen er natuurlijk weer veel beter vanaf, een lekkere lange, warme losse wollen cape. Op naar het feest wat plaats vond in het gemeenschapshuis, een kille betonnen koude ruimte. De muziek begon en wij werden door de lokale mensen gevraagd om te dansen waar wij het wel warm van kregen. Gezeeelllliiiigggg……… Het duurde gelukkig niet zo lang en konden we lekker gaan slapen. Peter moest er die nacht wel 3 keer uit om te plassen, gelukkig hadden we een po maar die zat na 1 keer al vol (bier). Toen moest ie toch nog 2 keer de kou in om naar het buiten toilet te gaan, helemaal achter in de tuin. Buiten het hok staat een bak met spoelwater wat bevroren was. Eerst het ijs kapotslaan, toen spoelen en dat allemaal midden in de nacht, brr. De volgende ochtend lekkere pannenkoeken als ontbijt en toen moesten we afscheid nemen van onze papa en mama.
De laatste dag naar het eiland Taquile dat we eigenlijk alleen maar zijn overgestoken. Naar boven gelopen en een ruïne bezocht. Daarna een heerlijke lunch met een prachtig uitzicht en aan de andere kant weer naar beneden. We waren met een heel leuk gezelschap, Ann en Diana uit Frankrijk en Olivia uit Engeland daar trokken we veel mee op. Weer terug in Puno konden we terug kijken op een paar enerverende maar ontzettend leuke dagen.
Tot zover, liefs Peter en Mieke
Dit is de inleiding van dit verslag omdat wij dit al vaak gezien hebben.
Op woensdag 10 juni zijn we van La Paz via Copacabana naar Puno vertrokken om het Titicacameer te bevaren. In Copacabana (niet het bezongen strand van Rio de Janeiro) maar een stad aan de voet van het Titicacameer hadden we een stop van 1,5 uur. Net genoeg tijd om mee te krijgen dat dit vooral een stad is voor bohemiens met veelal rastaharen en met een heel relaxte levensstijl. Het was grappig om te zien maar waar wij als degelijke Nederlanders niet echt thuishoorden. We moesten trouwens een stuk met een ferry naar Copacabana om een stuk af te snijden en de bus ging apart op een houten ferry, raar gezicht.
Puno was een verademing vergeleken met alle andere steden die we bezocht hebben, hoewel die ook heel gezellig zijn. Hier was een groot voetgangersgebied, dus geen rijen stinkende en toeterende busjes en auto’s maar heerlijk rustig wandelen in een nette moderne stad. Tenminste in het centrum, steeds als je een stad binnenkomt kom je eerst langs de buitenwijken die er allemaal verschrikkelijk uitzien, zodat we ons telkens afvragen waar we nu weer terecht zullen komen. Onverharde, stoffige wegen met krotten langs de weg en zoveel armoede dat is gewoon verschrikkelijk om te zien.
In Puno aangekomen eerst een 2-daagse tour regelen en onze was laten
doen en we zijn weer op orde. Zo gepiept.
De volgende dag werden we in ons hotel opgehaald waar we uiteindelijk met 13 mensen de boot in gingen om 3 eilanden te gaan bezoeken op het Titicacameer, dat het hoogste bevaarbare meer is (3800 meter) Het is 175 km lang en heeft een totale oppervlakte van 8340 km2. Na door kilometerslange rietvelden te zijn gevaren komen we bij een van de Uros eilanden aan, een drijvend rieteiland. Wij werden ontvangen door traditioneel geklede vrouwen, die ons naar het midden brachten. Hier kregen van onze gids en de president van het eiland ( van 30 mensen) uitleg hoe zo’n eiland opgebouwd wordt. Deze eilanden worden gemaakt van rijkelijk groeiende biezen. Er worden elke week nieuwe biezen bovenop gelegd, zodat de eilanden blijven bestaan en niet wegrotten. Op dit eilandje leven 30 mensen maar op alle rieteilanden samen toch nog zo’n 3000 mensen. De kleine hutjes, stuk of 10, staan aan de rand en in het midden een pleintje. De grootte is ongeveer 25 bij 25 meter. Verder wordt alles van riet gemaakt, de huizen waarin ze wonen, bedden, stoelen, parasols en boten. Alles is heel kunstig en stevig in elkaar gevlochten. Daarna werd Iedereen uitgenodigd om bij een van de families in hun huis te komen kijken. Peter en ik kregen meteen dezelfde kleren aan die zij ook dragen en natuurlijk wilden ze van alles verkopen, wat ook gelukt is Het is allemaal erg toeristisch maar dat neemt niet weg dat ze wel echt zo leven en wonen.
Dan weer 2,5 uur varen met een flink tempo naar het volgende eiland (geen riet) Amantani. Hier worden wij allemaal toegewezen aan een gastgezin waar we zullen eten en overnachten. Peter en ik gaan met papa Miquel mee, een hele klim naar boven. We komen aan bij een klein erf met een tuintje en een binnenplaatsje. Miquel brengt ons eerst naar onze slaapplaats bij een 2de binnenplaatsje en kunnen even uitrusten, terwijl mama een lunch voor ons maakt. Die wordt genuttigd in een heel klein hutje, 2 bij 4 meter, wat de keuken en eetruimte blijkt te zijn. Alles wordt op een houtvuur gekookt en op de grond wordt alles bereidt. Mama zit op een laag krukje met zwart geblakerde pannen om zich heen de heerlijkste gerechten te bereiden. Het is voor ons wat ongemakkelijk omdat wij geen Spaans kunnen en zij willen echt praten. Maar met het boekje ‘Hoe en wat Spaans’ en met de opgedane woorden van de laatste weken, komen we toch een heel eind.
Om 16.00 uur verzamelen wij ons bij het (betonnen, ai de slidings) voetbalveld om naar de top van Pachamama te klimmen voor weer een zonsondergang. Het is echt zo vermoeiend om op die hoogte te klimmen, je kunt maar heel langzaam omhoog en vaak stoppen om op adem te komen. Als je dan eindelijk boven bent is dat zo weer vergeten door het prachtige uitzicht. Zoals ik bij de inleiding al heb verteld is Pachamama een belangrijke godheid voor deze mensen en dat uit zich vaak op de top van een berg. Daar wordt een stenen tempel gebouwd en kan men iets offeren. In dit geval moest je kleine steentjes in de kieren van de grote stenen stoppen. Na een mooie zonsondergang weer terug naar papa Miquel waar we het avondeten kregen en daarna een feestavond met een plaatselijke muziekband. Ik had daar helemaal geen zin in maar Miquel kwam met kleren aanzetten die wij aan moesten trekken, dus toch feest.
Ik heb nog helemaal niet verteld hoe de vrouwen in Peru, Chili en Bolivia gekleed zijn. Als je op b.v. place de Armas zit (hebben ze in elke stad) komen alle mensen samen om te socializen en je ziet van alles door elkaar. Modern naast traditioneel geklede mensen. Vooral de oudere dames lijken allemaal van die dikke moekes maar ik weet nu wat ze allemaal aanhebben. Drie lagen dikke wollen geplooide rokken, met daarboven een mooie geborduurde dikke blouse. Om de taille een brede wollen sjerp, dikke wollen kousen en een bolhoedje op. De lange zwarte haren in 2 lange vlechten op hun rug die aan het uiteinde mooie versierselen hebben. De vrouwen zijn erg klein, dus je snapt al dat ze dan allemaal erg dik lijken.
Ik heb dan wel geen vlechten maar verder zag ik er net zo dik uit als zij. Het werd zo strak aangesnoerd dat ik bijna geen adem kon krijgen wat toch al een probleem is. De mannen kwamen er natuurlijk weer veel beter vanaf, een lekkere lange, warme losse wollen cape. Op naar het feest wat plaats vond in het gemeenschapshuis, een kille betonnen koude ruimte. De muziek begon en wij werden door de lokale mensen gevraagd om te dansen waar wij het wel warm van kregen. Gezeeelllliiiigggg……… Het duurde gelukkig niet zo lang en konden we lekker gaan slapen. Peter moest er die nacht wel 3 keer uit om te plassen, gelukkig hadden we een po maar die zat na 1 keer al vol (bier). Toen moest ie toch nog 2 keer de kou in om naar het buiten toilet te gaan, helemaal achter in de tuin. Buiten het hok staat een bak met spoelwater wat bevroren was. Eerst het ijs kapotslaan, toen spoelen en dat allemaal midden in de nacht, brr. De volgende ochtend lekkere pannenkoeken als ontbijt en toen moesten we afscheid nemen van onze papa en mama.
De laatste dag naar het eiland Taquile dat we eigenlijk alleen maar zijn overgestoken. Naar boven gelopen en een ruïne bezocht. Daarna een heerlijke lunch met een prachtig uitzicht en aan de andere kant weer naar beneden. We waren met een heel leuk gezelschap, Ann en Diana uit Frankrijk en Olivia uit Engeland daar trokken we veel mee op. Weer terug in Puno konden we terug kijken op een paar enerverende maar ontzettend leuke dagen.
Tot zover, liefs Peter en Mieke
-
18 Juni 2015 - 07:03
Moniek:
Het blijft iedere keer weer leuk om een reis verslag te krijgen en te lezen!
Geniet van jullie laatste week. -
18 Juni 2015 - 08:17
Pepijn:
Leuke kleren hoor! :P Nu op naar de laatste stops (macchu pichu). Veel plezier de laatste week. -
18 Juni 2015 - 13:24
Frans En Corry:
Peter en Mieke wat genieten wij toch van jullie verhalen,
en foto,s
en in gedachten reizen wij mee,met jullie geweldige reis!
alle goeds! -
18 Juni 2015 - 14:04
Nettie:
Oh wat leuk, wij hadden toen precies hetzelfde programma, ja ook dat gekke feest met die dekens om.
En ook dat verblijf bij het gastgezin. Konden julli ook zo moeilijk door die wel erg lage deuropening?
Dat is om de geesten buiten te houden.
Geniet nog van je laatste week.
P.S. Ik zit momenteel in het huis van Henk Zwanenberg op Bali, samen met Gerrie Brouwer uit Bangkok.
Het verschil met bovengenoemd huisje is zo'n 1700%!!!!!
Ik ben er sprakeloos van!!!
Liefs
Nettie
-
18 Juni 2015 - 14:22
Maria:
Wat een kleurrijke klederdracht, en het staat jullie goed hoor.
Leuk verslag, geniet nog van de laatste dagen en dan weer terug naar het gewone leventje.
-
18 Juni 2015 - 18:52
Piet En Ardie Van Den Berg:
Hallo Peter en Mieke,
Wat leuk dat jullie bij de bewoners van het rieteiland warden uitgenodigd en deel konden nemen aan hun cultuur, klederdrachten en feesten. Veel plezier de laatste week.
Groetjes Piet en Ardie -
18 Juni 2015 - 22:07
Dorien:
Weer leuk om dit allemaal weer te lezen, en wat een mooie foto van jullie bij de zonsondergang. Nog maar lekker genieten. -
20 Juni 2015 - 19:14
Tineke Verwegen:
Hoi Peter en Mieke,
Wat een geweldige reis zijn jullie aan het maken. Als je jullie verslagen leest is het net of je een beetje met jullie meereist en ben je al weer benieuwd naar de volgende belevenissen. Het is grandioos, als ik de foto's zie maar het vergt ook wel heel wat van je conditie, denk ik, als ik lees wat jullie allemaal ondernemen. Geniet er nog van. Ik geniet ook als ik het allemaal lees.
Tineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
