Predikers en Poema's

Na een mooie en bijzondere tocht over het Titicacameer en het verblijf bij de bewoners van Amantani gaan we weer verder. Met de bus reizen we naar Cuzco, het Rome van de Inca’s.

We hebben voor de dag bus gekozen omdat volgens de Trotter de weg naar Cuzco boeiend is. En dat is ook zo. We wisten al dat ook Olivia mee zou gaan maar plotseling stapten An en Diana ook in de bus, wat een verrassing. Eerst rijden we door een weids dal waar vooral veel aan landbouw en veeteelt gedaan wordt. Bij ons zie je het niet meer maar hier waren nog volop velden met schoven graan, quinoa, aardappelen en mais te zien. Echt een nostalgisch beeld. Zo ook de kuddes schapen, koeien maar ook lama’s, alpaca’s en vicunja’s. Later werd het bergachtig en moesten een hoge bergpas over met schitterende uitzichten over de terrassen tegen de bergen en de hoge besneeuwde vulkaantoppen. En wie treffen we daar? Tom en Douwtje uit Sint Oedenrode, die hadden we ook al op het eiland Amantani getroffen. Hun reis was door een reisorganisatie geregeld en zaten in een andere bus naar Cuzco.
Laat in de middag komen we in Cuzco aan. We spreken samen af om bij een laatste etentje afscheid te nemen van An en Diana. Na een laatste knuffel zijn we weer met z’n tweeën.

Na een nacht in een warm bed gaan we Cuzco verkennen. Cuzco is echt een mooie stad, tenminste het centrum dan. De Inca’s noemden Cuzco de navel van de Andes. Een stad met een rijke geschiedenis. Helaas is met veel geweld de geschiedenis vele keren herschreven. De Inca’s waren beslist ook geen lieverdjes, maar vooral is te zien wat Spanje aangericht heeft. Francisco Pizzarro trok in 1533 de stad in en plunderde en moordde, en al het Inca goud en zilver gebruikte hij om op de fundamenten van tempels en heiligdommen zijn nieuwe kerken te bouwen. De fundamenten zijn indrukwekkende staaltjes van Incabouwkunst. Perfect in elkaar passende, enorm grote veelhoekige natuurstenen blokken. De Spaanse bouwkunst staat bovenop deze fundamenten. Een bewezen methode om samen met de katholieke predikers, van de Inca heidenen gelovige onderdanen te maken. Veel pracht en praal met in de kerken gouden en zilveren altaars en beelden. Ja, zo gaat dat als je peseta tekens in je ogen ziet.
De stad is ook erg levendig. Op het centrale plein (weer een Plaza des Armas) wordt gespeeld en gekeuveld. In de straten eromheen wordt muziek gemaakt en gedanst. De terrassen zitten vol en iedereen lijkt wel goeie zin te hebben. Ook laat in de avond is het nog gezellig.

Cuzco bezoek je niet alleen voor de stad maar ook voor zijn omgeving, de heilige vallei. In deze vallei die zich uitstrekt van Cuzco tot Machu Picchu, het ultieme reisdoel van elke toerist, is nog veel meer te zien uit de Inca periode. In Pisac bezoeken we de lokale weekmarkt en de Incaruïnes boven de stad. Van beneden niet te zien maar boven op een bergrichel zien we heiligdommen, woningen, schuren en de vele terrassen waarop hun voedsel geteeld werd. Erg knap gebouwd, dit is een voorproefje van wat we nog gaan zien.

Op de heuvels boven Cuzco is een bijzonder bouwwerk te zien. Cuzco moest de vorm van een poema krijgen. Drie, honderden meters lange zigzag muren, ook weer opgebouwd met enorme, een enkele zelfs 350 ton wegende, natuurstenen blokken. Deze muren worden gezien als de kop van een poema, een door de Inca’s vereerd dier. De stad zelf is het lijf van de poema. Tijdens de wandeling terug naar de stad hebben we een schitterend zicht op Cuzco, waar we al vele bijzondere gebouwen kunnen herkennen.

Helaas, ook al is Cuzco zo mooi, het wordt tijd om weer verder te trekken. Via Chinchero, met zijn Incaruïnes en zijn streekmarkt {maar helaas niet op donderdag}, bussen we naar Ollantaytambo, de plaats waarvan we later de trein naar Machu Picchu zullen nemen. Ook hier weer een grote Inca- ruïne, fantastisch gelegen op een heuvel. De plattegrond van dit stadje is nog hetzelfde als in de Inca- tijd. Smalle straatjes, dus geen autoverkeer, en huizenblokken met binnenpleintjes. En dan de ligging van zulke plaatsen, meestal aan een rivier en te midden van hoge bergen. Als wij ’s avonds op zoek zijn naar een gezellig restaurant horen we opeens roepen: Mieke!!!!!. Staan daar Ann en Diana onverwachts voor ons neus, ze herkenden Mieke al van ver door haar opvallende gele jas. Hebben we weer een gezellig avondje mee gehad. Erg leuk alle mensen die we ontmoeten waar je ook echt een klik mee hebt.

Dichtbij Ollantaytambo ligt nog een bijzonder dal. Na een half uurtje met de collectivo (busje dat pas aanrijd als het vol is, maar dan ook echt vol) en een uurtje wandelen komen we bij de Salinas van Maras. Tegen een heuvel, pal in de zon, liggen wel 4000 zoutbekkens. Via ingenieuze kanaaltjes en waterloopjes kunnen de bekkens met water gevuld worden. Het water verdampt en het achterblijvende zout wordt gedroogd en gewonnen. En dat zo al eeuwen lang. Het is een schitterend patroon van rechthoekige bekkens in de meest uiteenlopende aardkleuren, met daartussen smalle looppaadjes en waterloopjes. Het ziet er uit als een schilderij van Mondriaan maar dan in bruinwit.

Als je onze reis ook geografisch een beetje volgt dan merk je dat we al dicht bij Machu Picchu zijn gekomen. Om daar te komen nemen we de trein. Maar daarover de volgende keer meer.