Kolonisten van Hampi

Hoi lieve mensen,

Vanuit Mysore zijn we met de slaapbus naar Hampi gegaan. Na een nacht hobbelen, slingeren en proberen te slapen, kwamen we 0m 6.30 uur in Hospet aan. We lieten ons meteen door een tuktuk naar een hotelletje in Hampi brengen. Zo zaten we alweer om 9 uur op een terras dat uitkeek op de rivier aan een lekker ontbijt. Het is heerlijk als je dan weer ontspannen een kop thee drinkt, ondertussen genietend van het uitzicht op een rivier waar weer gewassen wordt door de vrouwen en waar de kinderen spelen. Op de rotsen ligt de kleurige kleding die gewassen is te drogen. Een pontje brengt trotters naar de overkant. De tempelolifant krijgt er een wasbeurt.

Hampi is een gezellig plaatsje dat veel toeristen trekt wat ook wel weer eens fijn is. Je vindt er veel hotelletjes, restaurants en winkeltjes. Er is bijna geen verkeer en je kunt er lekker slenteren. Alleen even opletten dat je niet in een koeienvlaai gaat staan want ook hier lopen de koeien vrij rond. Het gaat er ontspannen aan toe en een lijfspreuk voor het dorp is; ‘don’t worry be Hampi.’

Even iets over de geschiedenis van de oude stad bij Hampi. Gedurende de 14e tot 16de eeuw ontwikkelde zich hier een hindoestaans koninkrijk en hun hoofdstad werd de koningsstad Vijayanagar. Deze groeide tot 1565 uit tot een stad met 400 tempels, met duizenden reliëfs en vele beelden, verspreid over een gebied van 30km². Als al die gebouwen wat dichter bij elkaar hadden gelegen had je het over een Forum Hampium kunnen hebben. Het koninklijk hof bestuurde Zuid-India en werd in die tijd al door de Portugezen bezocht om handel te drijven vanuit de havenstad Goa. Maar zoals vaker gebeurde, de Noord-Indiase moslims werden jaloers, vormden een samenwerking met meerdere sultans, plunderden de stad en lieten die vernield achter. Einde Vijayanagar. Begin 20ste eeuw startte een Franse archeoloog opgravingen en sinds 1987 staat de stad op de Unesco werelderfgoed lijst.

In en dichtbij het dorpje liggen al veel tempels en monumenten maar om de volle omvang van de koningsstad te ontdekken lieten we ons 2 dagen door een tuktuk naar de uithoeken van de oude stad rijden. Wat een overweldigende stad moet dat geweest zijn. Volgens Portugese geruchten stroomde goud door de straten. Gelukkig is niet alles verwoest en zijn er nog vele tempels over waar je zo een dienst in zou kunnen volgen, zo groot dat je er met duizenden bij kunt zijn. Een brede weg van enkele honderden meters lang vormde de bazaar voor de tempel. Commercie en religie gingen ook toen goed samen. Een van de kleine tempels ligt op een berg, 575 treden op blote voeten en met 35 graden voeren naar het heiligdom en de beloning is een schitterend uitzicht. In de verte zijn vele tempels en gebouwen herkenbaar.

Het koninklijke paleis, met de grond gelijk gemaakt maar de fundamenten geven je een indruk van de enorme grootte ervan. Een schitterend badhuis voor de koningin, enorme beelden van Ganesha en Narashima, elk uit een stuk gebeiteld en 6,7 meter hoog. De stallen voor de favoriete olifanten. De woonvertrekken voor de harem van de koning met daarbij een prachtig lotusvormig paviljoen. Een van de topstukken bij de is een pronkwagen die door olifanten getrokken wordt en ook dit monument is uit een rots gehakt. Onderweg in India hebben we al veel beeldhouwwerk gezien en ook hier zie je dat ze daar meesters waren. (En trouwens nog steeds zijn).

De derde dag zijn we met een taxi naar Aihole, Pattadakal en Badami gegaan en ook daar hebben we voorbeelden van hun enorme creativiteit en beeldhouwkunst gezien. In de dorpjes Aihole en Pattadakal liggen mooie tempels. Het dorp Badami ligt tussen de rotsen en aan een zijde van het dorp zijn hoog in de rotswand 4 tempels uitgehouwen. Stel je voor dat een ruimte van 30 meter breed en 6 meter hoog tot wel 20 meter diep uitgehouwen is. Die ruimte wordt gestut door tientallen pilaren waaromheen de ruimte weggekapt is. Alle wanden, pilaren, vloer en plafond, zijn versierd met kunstige beelden van de hindoestaanse goden. Er is geen steen toegevoegd, er is alleen maar steen weggebeiteld! Dit is zo ongelofelijk knap gedaan.

De Virupaksha tempel in het dorpje Hampi is nog in gebruik. Vele pelgrims komen hier om te bidden en door een brahmaan een stip op hun voorhoofd te zetten. Dan volgt een rituele wassing in de rivier. De avond dat we nog even bij de tempel gingen kijken was het terrein binnen de muren nog vol met pelgrims die daar de nacht doorbrengen. Een bijzonder gezicht was dat. Slapende mensen, groepjes mensen die met elkaar praten en lachen. Daartussen lopen apen en de kraaien proberen ook wat weg te kapen. Enkele uilen en parkieten bekijken het vanaf een hoge zuil. Bij een van de andere nog actieve tempels werd aan de pelgrims eten uitgedeeld. We werden uitgenodigd en mochten ook een bord pakken. Er werd rijst en curry opgeschept en wij mochten met de andere pelgrims mee eten.

Op de terugweg van Badami zagen we eigenlijk de ligging van de oude stad pas goed. De stad ligt aan een rivier in een breed dal met veel bomen, veel vee en rijstvelden. Het dal is bezaaid met rotsblokken. Alle ingrediënten voor een succesvolle kolonisatie van het gebied zijn voorhanden. Havens, steen, erts, hout, granen en geiten. Hadden ze het spel op het eiland Katan maar gekend. Dan hadden ze er wel voor gewaakt dat de moslims de grootste riddermacht konden vormen en waren ze zelf de Kolonisten van Hampi gebleven.
Zo een dag toeren geeft je een aardig kijkje op het leven op het platte land. Wassen aan de weg, koken aan de weg, het schoonvegen van de weg voor je eigen ‘huis’, de buurman die het weer terug veegt, het vuil dat opgestookt wordt, het vee dat in het vuilnis neust, de geiten die door het dorp trekken naar betere velden, een trouwprocessie die met muziek door het dorp trekt, de suikerriet perser, een kapotte auto met een kring van stenen eromheen als gevarendriehoek, vrouwen die de rijst planten.

Na vier dagen in Hampi, waar we veel van het oude koninkrijk gezien en van elke minuut genoten hebben, gaan we ontspannen naar onze afsluiting van de vakantie toe. We nemen de nachtbus naar Mumbai om van de laatste dagen in India te genieten.

Liefs Peter en Mieke