Bavianen, Biko en Mandela

De weg tussen het Tsitsikamma park en St. Lucia wordt door de meeste reizigers vermeden en de afstand ertussen wordt vaak vliegend overbrugd. Maar wij vonden dat autorijden toch de moeite waard was. Vroeg in de morgen en in dichte mist gingen we op pad, via een paar hoge passen naar de Baviaanskloof. We reden zo hoog dat we boven de mist kwamen, de zon scheen en stonden we over een dal onder een wit deken van mist naar de zonsopkomst te kijken, magnifiek. Voordat we de kloof in reden werd de dieseltank gevuld en autobandenspanning verlaagd. De 200 km lange tocht over zand, grint, keien en rotsen, kon beginnen. Het was een erg mooie rit met vele hoge passen en diepe kloven door water waar we ons doorheen slingerden en stuiterden. Zoals verwacht zagen we bavianen en andere apen maar ook grote schildpadden, impala’s en andere dieren. De uitzichten en de natuur zijn er grandioos. Na deze spectaculaire rit stopten we in Port Elisabeth.

De volgende dag zou een wat saaie dag worden maar onderweg hebben we toch nog wat interessants gezien. We reisden door de Oost Kaap, het land van o.a. Steve Biko en Nelson Mandela. Na een vraag bij een benzinepomp in King William’s Town vonden we op een rommelig en vervallen kerkhof het mooie graf van Steve Biko. Apart om daar even bij stil te staan. Nelson Mandela was geboren in de buurt van Mtata. Zijn geboortedorp hebben we gemist, het museum bij zijn jeugddorp werd gerenoveerd en de woning waar hij na zijn vrijlating woonde mocht niet bezocht worden. Dat was jammer. Wel hebben we veel van zijn omgeving gezien. Dit was meer het Afrika zoals wij het denken te kennen met kleine ronde woningen op kleine erfjes met kinderen en vee.

We sliepen aan de rand van Lesotho en alweer vroeg waren we op weg naar de Sani pass, pas nog op TV in het programma “de gevaarlijkste wegen”. Nou, ook dat was weer een avontuur. Over een pad van stenen en rotsen, botsen we in onze 4x4 naar boven, naar de grens met Lesotho. Ook hier weer door een schitterende omgeving. Na twee uur hossen konden we Lesotho binnen rijden. Over een ongekend gladde geasfalteerde autoweg reden we door tot Mokhotlong. Onbegrijpelijk, vanuit het welvarende Zuid Afrika over een bolderpad en dan over een biljartlaken door het arme Lesotho. (Het schijnt dat China veel investeert om een of andere voor China gunstige reden). Na enkele uren door Lesotho gereden te hebben (waar we heel veel bedelende kinderen onderweg zagen) gingen we terug naar de Sanipass en zochten we onze overnachting op. Bleken we in een verder afgelegen en hoger gelegen (2800m) hostel te slapen dan we dachten. Weer 3 km over een keienstrook naar een verlaten plek waar wij niet dachten dat er nog iemand zou zijn. Maar werkelijk in de middle of nowhere werden we erg hartelijk ontvangen (we hadden als enigen gereserveerd) en er was zelfs een groot restaurant met bar en overal werd lekker de kachel gestookt. Het was erg koud en winderig zo hoog dus dat was heerlijk. Er werd lekker voor ons gekookt en met een wijntje erbij voelden we ons weer helemaal goed. Wel moesten we vroeg naar bed want er was maar elektriciteit van 18.00 tot 21.00 uur en 6.00 tot 9.00 uur 's morgens. Helemaal donker was het niet want er stond gezellig olielampje naast het bed. Het was een prachtige ervaring.

De dag daarna moesten we weer vroeg de Sani pass af. Deze keer in de mist maar goed te doen omdat je toch langzaam moest rijden en 's middags waren we alweer bij de zipline Canopytours in de Drakensbergen om via kabels over ravijnen te zippen. Tot 65m boven een riviertje en tot 180m lang over een ravijn zoeven was erg leuk en spannend voor wie hoogtevrees had. Daarna nog doorgereden naar Ladysmith (van Ladysmith Black Mambazo). Vandaar nog een dagreis naar St. Lucia. Onderweg door de battle fields, waren we nog even naar het monument van de slag bij Bloedrivier 16 dec 1838 geweest. De voortrekkers (veel nederlandse namen) hielden stand tegen een grote groep Zoeloes en het was daarmee een belangrijk voorval in de grote trek in Zuid Afrika en belangrijk voor de ontstaansgeschiedenis van het huidige Zuid Afrika. Net voor het donker werd kwamen we in St. Lucia aan. Het duurde dan wel 4 dagen auto rijden i.p.v. 1 uur vliegen maar het was zeer de moeite waard.

Groetjes Peter en Mieke