Sjok, sjok, sjok, liep het ezeltje
Blijf op de hoogte en volg Mieke
01 Juni 2015 | Peru, Colca
Op de titel kom ik straks nog terug. Wij zijn inmiddels weer terug in Arequipa na een aantal zware maar ontzettend mooie dagen gehad te hebben in de Colca Canyon.
Maar we beginnen nog met 1 dag in Arequipa waar wij het Santa Cataline klooster bezocht hebben. Het is eigenlijk een klein dorp zo groot is het, maar dat moest ook wel want de nonnen hadden allemaal een eigen dienstmeid. Zo zou ik ook wel non hebben willen zijn. Het ziet er in ieder geval prachtig uit met knalrode en blauwe muren.
Ook hebben wij een heel interessant museum bezocht waar de beroemde mummie Juanita 'de ijsprinses' ligt. Zij is in 1995 gevonden op de vulkaan Ampato, hier vlakbij, op een hoogte van 6380 meter waar ze ongeveer 500 jaar heeft gelegen. Door een vulkaanuitbarsting hebben ze haar nog helemaal in 'goede staat' gevonden met alle organen nog intact. Heel bizar.
Dan naar de Colca canyon. Zoals ik vorige keer vertelde konden wij door stakingen niet met openbaar vervoer maar wel met een toeristische bus. En dat was eigenlijk zo gek nog niet want er werd regelmatig gestopt om iets te bekijken en te eten. De eerste stop was al meteen bij Cruz del Condor om condors te spotten dus. Dit viel wat tegen, we zagen er wel een paar op afstand maar dan heb je niet in de gaten hoe groot ze zijn (spanwijdte 3 meter) omdat ze wegvallen tegen de immens grote bergen en rotswanden. We kwamen om 9.30 uur in Cabaneconde aan (na om 3.00 uur al vertrokken te zijn) zodat we op ons gemak een plan konden trekken voor de komende 3 dagen. Een trekking zat eigenlijk niet in ons programma omdat dit veel te zwaar leek. Afdalen van 3300 naar 2100 meter naar een oase en weer omhoog natuurlijk. Maar dan zie je al die backpackers jong en sommige oud(er) net als wij, dus wij dachten dat moeten wij ook kunnen. Wij her en der wat informeren en het blijkt dat het pad gemakkelijk te volgen is en dat je dit ook zonder gids kunt doen.
Diezelfde dag zijn we eerst naar een uitzichtpunt gelopen, dat was echt een 'wow' moment. Het is zo adembenemend mooi gewoonweg niet te bevatten. Toen wisten we zeker die trekking gaan we doen.
Alle voorbereidingen getroffen zoals heel veel water en krachtvoer kopen en niet te vergeten een hoed voor mij. Het is daar erg warm en je zit hoog dus om geen zonnesteek op te lopen is dat echt nodig. Het ziet er niet uit maar alla, ik ben hier ook niet voor een miss verkiezing.
De volgende morgen vertrokken voor een 2-daagse tocht van 18 km. Je kunt hem op verschillende manieren lopen en wij zijn gegaan voor de langere afdaling en de kortere steile klim omhoog. Voor de langere afdaling staat ongeveer 3,5 uur die wij in 4 uur hebben gedaan dus dat viel niet tegen, ware het niet dat het ontzettend afzien was. De hitte was verschrikkelijk en het is echt 4 uur lang jezelf tegenhouden. Met knikkende knieën kwamen we uiteindelijk bij de brug aan waar we werden opgewacht door Gloria. Dit was ons van te voren al verteld dat je bij haar kon lunchen en het was ook erg lekker. Maar wij moesten weer verder want we hadden nog 3 uur te gaan naar Sangalle, de oasis. Dit zou een betrekkelijk gemakkelijk stuk worden. Na veel uitleg wij weer op pad. We moesten 30 minuten rechts houden op en vlak stuk, dan een kleine brug over en dan 1 uur omhoog klimmen. Maar op een gegeven moment vertrouwde Peter het niet en zijn we weer terug gelopen en een ander pad gepakt. Daar kwamen we na ongeveer 20 minuten lopen een oud vrouwtje tegen die gebaarde dat we niet goed zaten en dat het eerste pad dus wel goed was. Maar ik was intussen zo kapot ik kon echt niet meer. Als je dan nog 3 uur te gaan hebt en het is daar om 18.00 uur donker, is goede raad duur. We besloten om terug te gaan naar Sant Juan om te kijken of we bij Gloria konden overnachten. Dat was gelukkig geen probleem en we konden ook weer mee eten. Er waren nog nog 4 meiden met een gids en werd het een gezellige avond.
De volgende dag zijn we wel meteen goed gelopen en dit was echt een supermooie wandeling. Wij hebben 3 uur lang helemaal alleen gelopen door zo'n prachtige canyon niet met woorden te beschrijven. Als je dan uiteindelijk in de oase aankomt is dit net een droom. Zo raar dat je daar ineens midden in een tropisch gebied zit. We hebben daar heerlijk gezwommen en gegeten en ondertussen bedenken hoe we naar boven zullen gaan. De meeste vertrekken al 's morgens om 5.00 uur om de hitte voor te zijn en bij ons was het al 14.00 uur. Je zou in 3 uur weer omhoog moeten kunnen zijn maar niet als je al de hele ochtend hebt gelopen.
Je kon daar ook met een ezel omhoog en ik heb besloten dit te doen. Ik heb nog nooit zo'n goeie keus gemaakt. Peter liep dan met 2 meisjes wel zelf omhoog. Zij liepen vast aan en ik moest 1 uurtje wachten tot de ezels (of eigenlijk waren het muilezels, die zijn iets groter) er waren. Met mij ging er een oud mannetje, een politieagent met pistool (er kon mij niets gebeuren) en de leider mee. Dit was een unieke ervaring, die 4 muilezels achter elkaar en Peruaanse muziek van de leider, heel apart. In het begin was het echt heel eng want die ezels gaan zo kort langs de afgrond en het was zo steil omhoog op een heel rotsig pad had ik het niet meer. Maar na een tijdje zag ik dat het toch wel goed ging en heb ik alleen maar kunnen genieten. Na 1,5 uur haalden wij Peter en de meisjes in en ik zag dat vooral Peter het erg zwaar had. Ik kwam uiteindelijk rond 16.30 uur boven en ik had zo'n medelijden met Peter want ik wist wat hem nog te wachten stond. Om 18.00 uur was het pikkedonker en ze waren er nog niet dus ik maakte me zo ongerust want het is er echt stikdonker en dan zonder verlichting op zo'n pad. Maar eindelijk 18.30 uur kwamen ze eraan met nog een jongen erbij die wel een lamp had. Peter kon gewoon niet meer op zijn benen staan en was helemaal kapot.
Maar met alle ongemakken zoals kramp, hele erge spierpijn en blauwe teennagels hadden we dit voor geen goud willen missen.
Vandaag zijn we weer met de tourbus weer naar Arequipa gegaan waar we onderweg in hotsprings hebben gezwommen, alpaca's hebben gezien en we hier op het hoogste punt van het Andes gebergte zijn geweest, 4910 meter.
In korte tijd hebben wij al zoveel indrukken opgedaan, niet alleen qua natuur en avontuur maar ook het leven en de mensen in Peru. We hebben al zoveel leuke en aardige mensen ontmoet dat maakt onze reis heel speciaal.
Liefs Peter en Mieke
Maar we beginnen nog met 1 dag in Arequipa waar wij het Santa Cataline klooster bezocht hebben. Het is eigenlijk een klein dorp zo groot is het, maar dat moest ook wel want de nonnen hadden allemaal een eigen dienstmeid. Zo zou ik ook wel non hebben willen zijn. Het ziet er in ieder geval prachtig uit met knalrode en blauwe muren.
Ook hebben wij een heel interessant museum bezocht waar de beroemde mummie Juanita 'de ijsprinses' ligt. Zij is in 1995 gevonden op de vulkaan Ampato, hier vlakbij, op een hoogte van 6380 meter waar ze ongeveer 500 jaar heeft gelegen. Door een vulkaanuitbarsting hebben ze haar nog helemaal in 'goede staat' gevonden met alle organen nog intact. Heel bizar.
Dan naar de Colca canyon. Zoals ik vorige keer vertelde konden wij door stakingen niet met openbaar vervoer maar wel met een toeristische bus. En dat was eigenlijk zo gek nog niet want er werd regelmatig gestopt om iets te bekijken en te eten. De eerste stop was al meteen bij Cruz del Condor om condors te spotten dus. Dit viel wat tegen, we zagen er wel een paar op afstand maar dan heb je niet in de gaten hoe groot ze zijn (spanwijdte 3 meter) omdat ze wegvallen tegen de immens grote bergen en rotswanden. We kwamen om 9.30 uur in Cabaneconde aan (na om 3.00 uur al vertrokken te zijn) zodat we op ons gemak een plan konden trekken voor de komende 3 dagen. Een trekking zat eigenlijk niet in ons programma omdat dit veel te zwaar leek. Afdalen van 3300 naar 2100 meter naar een oase en weer omhoog natuurlijk. Maar dan zie je al die backpackers jong en sommige oud(er) net als wij, dus wij dachten dat moeten wij ook kunnen. Wij her en der wat informeren en het blijkt dat het pad gemakkelijk te volgen is en dat je dit ook zonder gids kunt doen.
Diezelfde dag zijn we eerst naar een uitzichtpunt gelopen, dat was echt een 'wow' moment. Het is zo adembenemend mooi gewoonweg niet te bevatten. Toen wisten we zeker die trekking gaan we doen.
Alle voorbereidingen getroffen zoals heel veel water en krachtvoer kopen en niet te vergeten een hoed voor mij. Het is daar erg warm en je zit hoog dus om geen zonnesteek op te lopen is dat echt nodig. Het ziet er niet uit maar alla, ik ben hier ook niet voor een miss verkiezing.
De volgende morgen vertrokken voor een 2-daagse tocht van 18 km. Je kunt hem op verschillende manieren lopen en wij zijn gegaan voor de langere afdaling en de kortere steile klim omhoog. Voor de langere afdaling staat ongeveer 3,5 uur die wij in 4 uur hebben gedaan dus dat viel niet tegen, ware het niet dat het ontzettend afzien was. De hitte was verschrikkelijk en het is echt 4 uur lang jezelf tegenhouden. Met knikkende knieën kwamen we uiteindelijk bij de brug aan waar we werden opgewacht door Gloria. Dit was ons van te voren al verteld dat je bij haar kon lunchen en het was ook erg lekker. Maar wij moesten weer verder want we hadden nog 3 uur te gaan naar Sangalle, de oasis. Dit zou een betrekkelijk gemakkelijk stuk worden. Na veel uitleg wij weer op pad. We moesten 30 minuten rechts houden op en vlak stuk, dan een kleine brug over en dan 1 uur omhoog klimmen. Maar op een gegeven moment vertrouwde Peter het niet en zijn we weer terug gelopen en een ander pad gepakt. Daar kwamen we na ongeveer 20 minuten lopen een oud vrouwtje tegen die gebaarde dat we niet goed zaten en dat het eerste pad dus wel goed was. Maar ik was intussen zo kapot ik kon echt niet meer. Als je dan nog 3 uur te gaan hebt en het is daar om 18.00 uur donker, is goede raad duur. We besloten om terug te gaan naar Sant Juan om te kijken of we bij Gloria konden overnachten. Dat was gelukkig geen probleem en we konden ook weer mee eten. Er waren nog nog 4 meiden met een gids en werd het een gezellige avond.
De volgende dag zijn we wel meteen goed gelopen en dit was echt een supermooie wandeling. Wij hebben 3 uur lang helemaal alleen gelopen door zo'n prachtige canyon niet met woorden te beschrijven. Als je dan uiteindelijk in de oase aankomt is dit net een droom. Zo raar dat je daar ineens midden in een tropisch gebied zit. We hebben daar heerlijk gezwommen en gegeten en ondertussen bedenken hoe we naar boven zullen gaan. De meeste vertrekken al 's morgens om 5.00 uur om de hitte voor te zijn en bij ons was het al 14.00 uur. Je zou in 3 uur weer omhoog moeten kunnen zijn maar niet als je al de hele ochtend hebt gelopen.
Je kon daar ook met een ezel omhoog en ik heb besloten dit te doen. Ik heb nog nooit zo'n goeie keus gemaakt. Peter liep dan met 2 meisjes wel zelf omhoog. Zij liepen vast aan en ik moest 1 uurtje wachten tot de ezels (of eigenlijk waren het muilezels, die zijn iets groter) er waren. Met mij ging er een oud mannetje, een politieagent met pistool (er kon mij niets gebeuren) en de leider mee. Dit was een unieke ervaring, die 4 muilezels achter elkaar en Peruaanse muziek van de leider, heel apart. In het begin was het echt heel eng want die ezels gaan zo kort langs de afgrond en het was zo steil omhoog op een heel rotsig pad had ik het niet meer. Maar na een tijdje zag ik dat het toch wel goed ging en heb ik alleen maar kunnen genieten. Na 1,5 uur haalden wij Peter en de meisjes in en ik zag dat vooral Peter het erg zwaar had. Ik kwam uiteindelijk rond 16.30 uur boven en ik had zo'n medelijden met Peter want ik wist wat hem nog te wachten stond. Om 18.00 uur was het pikkedonker en ze waren er nog niet dus ik maakte me zo ongerust want het is er echt stikdonker en dan zonder verlichting op zo'n pad. Maar eindelijk 18.30 uur kwamen ze eraan met nog een jongen erbij die wel een lamp had. Peter kon gewoon niet meer op zijn benen staan en was helemaal kapot.
Maar met alle ongemakken zoals kramp, hele erge spierpijn en blauwe teennagels hadden we dit voor geen goud willen missen.
Vandaag zijn we weer met de tourbus weer naar Arequipa gegaan waar we onderweg in hotsprings hebben gezwommen, alpaca's hebben gezien en we hier op het hoogste punt van het Andes gebergte zijn geweest, 4910 meter.
In korte tijd hebben wij al zoveel indrukken opgedaan, niet alleen qua natuur en avontuur maar ook het leven en de mensen in Peru. We hebben al zoveel leuke en aardige mensen ontmoet dat maakt onze reis heel speciaal.
Liefs Peter en Mieke
-
01 Juni 2015 - 06:26
Nettie:
Nou,ik zelfs niet voor het ezeltje hebben gekozen! Maar knap gedaan hoor, ik doe het jullie niet na!
Doen jullie het nu wat rustiger aan? Je hoeft je niette bewijzen tegenover al die jongere backpackers!!
Dat heb ik jaren geleden al besloten.
Maar hoe dan ook geniet ervan.
Liefs
Nettie -
01 Juni 2015 - 08:34
Pepijn:
Ik vind het nogal wat. Op deze hoogtes zo'n inspanningen doen!
Leuk dat jullie er zo van hebben genoten. -
01 Juni 2015 - 09:43
Sebastian:
Poeh geen tocht voor doetjes zeg, en al helemaal zonder donkeytaxi pap! Mooi dat jullie hebben besloten om 'm te doen, en leuk dat de locals jullie een beetje op sleeptouw nemen ;)... Veel plezier in Chili nu!
x Sebastian -
01 Juni 2015 - 10:55
Joost:
Hey, mooie avontuurtjes weer! Heb het weer met plezier gelezen. Knap gedaan hoor Peter! Toch heel anders als een hardlooprondje over de vlakke weg :)
Geniet er nog van! Groetjes Joost -
01 Juni 2015 - 16:26
Wilio:
Hallo daar, prachtige foto's en mooi verslag, leuk om te lezen...
Een hele andere wereld. Een vakantie van afzien tot heerlijk genieten aan het zwembad !!
Geniet ervan en pas goed op jezelf.....
Groetjes Wilio -
01 Juni 2015 - 22:33
Margriet Van Den Boogaart:
Hoi Peter en Mieke,
Met veel plezier en nieuwsgierigheid lees ik weer jullie reis verslagen.
Van uit mijn eigen veilige omgeving, kan ik me dit alles nauwelijks voorstellen.
Wat een geweldige reis, wat een belevenis! Doen jullie wel wat rustig aan?
Ik word al moe bij het lezen van jullie klim partijen.
Geniet verder van jullie reis en ik verheug me alweer op het volgende reis verslag.
Groetjes: Margriet. -
02 Juni 2015 - 18:53
Moniek:
Wow wat een belevenissen. Geniet van al het moois en zeker de uitdagingen aangaan. Die keer dat je daar bent... super! En of het nu op een ezel of te voet is, deze tocht hebben jullie toch maar weer mooi gedaan.
Breng de verhalen zeker via de site over zodat we heerlijk mee kunnen genieten.
-
03 Juni 2015 - 07:33
Dorien:
Wat leuk om dit allemaal weer re lezen, en het goed met jullie dat merk ik wel. En af en toe je grenzen verleggen is ook niet zo erg, als je ook nog maar tijd hebt om er van te genieten.
Let goed op elkaar en veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
