2 dagen bussen, 2 dagen fietsen
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
19 Januari 2010 | Laos, Muang Sing
Ten eerste bedankt voor alle bezorgde reacties maar gelukkig is de diarree over tot nu toe. Ik ben wel een paar kilo's afgevallen maar ik voel me verder prima.
We hebben intussen een heleboel ervaringen opgedaan. Ik zal maar weer beginnen bij het begin.
In Mae Salong moesten we eerder vertrekken omdat we niet meer konden bijboeken. De theefabriek moesten we laten zitten. Er werd een sawngthaew voor ons geregeld naar Luang Namtha, duur 2 uur over 59 km. Daar aangekomen hadden ze ons bij het nieuwe busstation afgezet voor lange afstanden, wij moesten bij het oude busstation zijn. Weer 15 minuten terug met tuk-tuk. Hier ligt ook niets bij elkaar, vliegveld, bus- en treinstations liggen allemaal ver van elkaar. Lekker handig. De bus naar Chiang Khong (aan Mekong, grens naar Laos) vertrok meteen en daar konden we nog net in, duur 4 uur over 132 km. Daar hadden we een guesthouse met uitzicht over de Mekong, prachtig!!! Ze draaien dan hele rustige muziek en dat uitzicht op Mekong, bergen op de achtergrond, zonsondergang. Daar word je helemaal rustig van.
De volgende dag met tuk-tuk naar de ferry, paspoort en visacontrole en naar de overkant. In Huay Xai met tuk-tuk naar busstation, 20 minuten. Weer net op tijd, (de chauffeur van de tuk-tuk ging zo langzaam) bus was al aan het rijden, vlug instappen en op weg naar Luang Namtha, duur 4 uur. In de Lonely Planet stond dat er een nieuwe weg lag maar die was nog niet helemaal af. De chauffeur heeft werkelijk 4 uur lang elke kuil omzeild door zigzag over de weg te zwalken. Dan nog over de bergen en nog steeds niet wagenziek. De bandjes hebben nu wel echt bewezen dat ze werken. Daar aangekomen 8 km buiten de stad weer een sawgnthaew naar het centrum. Verder met de bus naar Muang Sing 2 uur en ook weer buiten het stadje dus maar weer een tuk-tuk naar het guesthouse. Dit alles gaat gepaard met veel onderhandelingen met mensen die je niet verstaan. Telkens weer een verrassing dat we toch op de goeie plek aankomen. En dan die rugzak die steeds zwaarder lijkt te worden. In Muang Sing meteen een (easy)fietstocht georganiseerd voor 2 dagen met overnachting bij een Akhastam alleen wij 2en met een gids.
Zondag 8.30 uur stonden de fietsen en gids (een 24-jarige jongen genaamd Ung) klaar. Het begon meteen al heel zwaar 5 km lang een vals plat en 20 min klimmen (lopend) naar een stoepa. Ons Net heeft onder zitten wachten die had het al heel zwaar. Ik was mijn camera vergeten (de sufferd) dus geen foto's hiervan. Verder zijn we langs een heleboel dorpjes gegaan die je met geen pen kunt beschrijven, zoveel armoede. Mensen wonen in hutjes op palen waar kippen, varkens, honden en katten overal loslopen. Waar overal troep en vuilnis ligt, waar de oudere en kinderen zulke oude, kapotte en vieze kleren dragen, waar ze koken op houtvuur, waar ze slapen, koken en eten in een ruimte. Waar ze alles zelf maken door te weven, boombast te gebruiken voor allerlei dingen, bamboe en bladeren voor huizen te bouwen. Al is het leven erg zwaar voor hen, toch lijken ze erg gelukkig te zijn. De kinderen hollen steeds achter ons aan en als we een foto maakten hadden ze zo'n plezier als we die lieten zien. Ons Net had heel veel bekijks met haar sneeuwfoto's. We hebben overnacht bij een Akhastam, ze hebben voor ons gekookt en wel rekening gehouden wat betreft de pittigheid. Wassen zouden we bij de pomp kunnen maar het water was op, dan maar zonder. Ung zei dat hij nog een programma voor ons had, wij zaten daar niet zo op te wachten, we waren kapot van het fietsen. Maar het was geweldig, we werden namelijk gemasseerd door 2 vrouwen uit het dorp. Heel anders dan de Thaise, dit was meer knijpen maar toch heerlijk. Daarna kwam er een heleboel jeugd binnen die gingen zitten roken en naar muziek luisteren en kletsen. Ze hebben trouwens wel allemaal een mobieltje, niet te geloven. Uiteindelijk vertelde Ung dat de meisjes een dans voor ons hadden ingestudeerd, dat was een hele eer. De muziek werd afgedraaid van een mobieltje en de meisjes, van allemaal 16 jaar, dansten hun Laotiaanse dansen. Dit was zo apart en leuk. De sfeer is niet te omschrijven. Als dank hebben we een zak snoep gegeven die ons Net nog had. Om 21.00 uur gaan slapen maar dat viel nog niet mee op een heel hard matras. De volgende ochtend hadden ze als ontbijt voor een echt stokbroodje gezorgd, speciaal voor ons. Daarna weer op weg langs allerlei dorpjes met verschillende stammen waar ik overigens het verschil niet in zie. Ik moet ook nog de paden beschrijven waar we over fietsten. Die waren hult en bult vol met diepe geulen, omhoog en omlaag, we moesten soms door water fietsen en regelmatig lopen omdat het te stijl was of het pad onbegaanbaar. Je moest steeds heel goed opletten om niet te vallen. Als dit een gemakkelijke tour was vraag ik me af hoe de moeilijke ging. Maar het is ons gelukt het was een heel enerverende tocht en ontzettend veel indrukken opgedaan.
We hebben nu een dagje rust in een heerlijk guesthouse met veranda en binnentuin. Straks gaan we naar een kruidensauna met massage, is bij ons guesthouse. Morgen reizen we weer af naar Luang Prabang.
Liefs Mieke
We hebben intussen een heleboel ervaringen opgedaan. Ik zal maar weer beginnen bij het begin.
In Mae Salong moesten we eerder vertrekken omdat we niet meer konden bijboeken. De theefabriek moesten we laten zitten. Er werd een sawngthaew voor ons geregeld naar Luang Namtha, duur 2 uur over 59 km. Daar aangekomen hadden ze ons bij het nieuwe busstation afgezet voor lange afstanden, wij moesten bij het oude busstation zijn. Weer 15 minuten terug met tuk-tuk. Hier ligt ook niets bij elkaar, vliegveld, bus- en treinstations liggen allemaal ver van elkaar. Lekker handig. De bus naar Chiang Khong (aan Mekong, grens naar Laos) vertrok meteen en daar konden we nog net in, duur 4 uur over 132 km. Daar hadden we een guesthouse met uitzicht over de Mekong, prachtig!!! Ze draaien dan hele rustige muziek en dat uitzicht op Mekong, bergen op de achtergrond, zonsondergang. Daar word je helemaal rustig van.
De volgende dag met tuk-tuk naar de ferry, paspoort en visacontrole en naar de overkant. In Huay Xai met tuk-tuk naar busstation, 20 minuten. Weer net op tijd, (de chauffeur van de tuk-tuk ging zo langzaam) bus was al aan het rijden, vlug instappen en op weg naar Luang Namtha, duur 4 uur. In de Lonely Planet stond dat er een nieuwe weg lag maar die was nog niet helemaal af. De chauffeur heeft werkelijk 4 uur lang elke kuil omzeild door zigzag over de weg te zwalken. Dan nog over de bergen en nog steeds niet wagenziek. De bandjes hebben nu wel echt bewezen dat ze werken. Daar aangekomen 8 km buiten de stad weer een sawgnthaew naar het centrum. Verder met de bus naar Muang Sing 2 uur en ook weer buiten het stadje dus maar weer een tuk-tuk naar het guesthouse. Dit alles gaat gepaard met veel onderhandelingen met mensen die je niet verstaan. Telkens weer een verrassing dat we toch op de goeie plek aankomen. En dan die rugzak die steeds zwaarder lijkt te worden. In Muang Sing meteen een (easy)fietstocht georganiseerd voor 2 dagen met overnachting bij een Akhastam alleen wij 2en met een gids.
Zondag 8.30 uur stonden de fietsen en gids (een 24-jarige jongen genaamd Ung) klaar. Het begon meteen al heel zwaar 5 km lang een vals plat en 20 min klimmen (lopend) naar een stoepa. Ons Net heeft onder zitten wachten die had het al heel zwaar. Ik was mijn camera vergeten (de sufferd) dus geen foto's hiervan. Verder zijn we langs een heleboel dorpjes gegaan die je met geen pen kunt beschrijven, zoveel armoede. Mensen wonen in hutjes op palen waar kippen, varkens, honden en katten overal loslopen. Waar overal troep en vuilnis ligt, waar de oudere en kinderen zulke oude, kapotte en vieze kleren dragen, waar ze koken op houtvuur, waar ze slapen, koken en eten in een ruimte. Waar ze alles zelf maken door te weven, boombast te gebruiken voor allerlei dingen, bamboe en bladeren voor huizen te bouwen. Al is het leven erg zwaar voor hen, toch lijken ze erg gelukkig te zijn. De kinderen hollen steeds achter ons aan en als we een foto maakten hadden ze zo'n plezier als we die lieten zien. Ons Net had heel veel bekijks met haar sneeuwfoto's. We hebben overnacht bij een Akhastam, ze hebben voor ons gekookt en wel rekening gehouden wat betreft de pittigheid. Wassen zouden we bij de pomp kunnen maar het water was op, dan maar zonder. Ung zei dat hij nog een programma voor ons had, wij zaten daar niet zo op te wachten, we waren kapot van het fietsen. Maar het was geweldig, we werden namelijk gemasseerd door 2 vrouwen uit het dorp. Heel anders dan de Thaise, dit was meer knijpen maar toch heerlijk. Daarna kwam er een heleboel jeugd binnen die gingen zitten roken en naar muziek luisteren en kletsen. Ze hebben trouwens wel allemaal een mobieltje, niet te geloven. Uiteindelijk vertelde Ung dat de meisjes een dans voor ons hadden ingestudeerd, dat was een hele eer. De muziek werd afgedraaid van een mobieltje en de meisjes, van allemaal 16 jaar, dansten hun Laotiaanse dansen. Dit was zo apart en leuk. De sfeer is niet te omschrijven. Als dank hebben we een zak snoep gegeven die ons Net nog had. Om 21.00 uur gaan slapen maar dat viel nog niet mee op een heel hard matras. De volgende ochtend hadden ze als ontbijt voor een echt stokbroodje gezorgd, speciaal voor ons. Daarna weer op weg langs allerlei dorpjes met verschillende stammen waar ik overigens het verschil niet in zie. Ik moet ook nog de paden beschrijven waar we over fietsten. Die waren hult en bult vol met diepe geulen, omhoog en omlaag, we moesten soms door water fietsen en regelmatig lopen omdat het te stijl was of het pad onbegaanbaar. Je moest steeds heel goed opletten om niet te vallen. Als dit een gemakkelijke tour was vraag ik me af hoe de moeilijke ging. Maar het is ons gelukt het was een heel enerverende tocht en ontzettend veel indrukken opgedaan.
We hebben nu een dagje rust in een heerlijk guesthouse met veranda en binnentuin. Straks gaan we naar een kruidensauna met massage, is bij ons guesthouse. Morgen reizen we weer af naar Luang Prabang.
Liefs Mieke
-
19 Januari 2010 - 10:01
Peter:
Jullie zijn erg druk met reizen en zo, lijkt het wel.
Vergeet niet dat jullie op vacantie zijn en rust ook uit.
Je verslag (en vooral de foto's) van afgelopen dagen geeft denk ik goed weer hoe het leven in de afgelegen dorpen is. Waren jullie de enige 2 minderheden in het dorp?
En krijgen ze daar een deel van de inkomsten van de easy fietstocht organisator?
Erg leuk om jullie ervaringen te lezen en te zien. Gr. Peter -
19 Januari 2010 - 11:36
Pepijn:
Die omgeving ziet er echt super uit. Ik ben jaloers :( -
19 Januari 2010 - 13:33
Annie En Koos:
Wauw Mieke,wat een prachtige impressie foto's. Je moet er wel wat voorover hebben om ze te kunnen maken. Maar na gedane arbeid is het goed uitrusten daar met al die massage's en sauna's. Wij hebben met plezier het verslag gelezen en de foto's bekeken en kijken nu al weer uit naar jullie volgende belevenissen. Groetjes -
19 Januari 2010 - 16:13
Charles En Maria:
Hoi Mieke en Netty
Wauw, wat een ervaring, schitterende foto's, en die kindjes! Ik wil oooook!!!!
Wij genieten lekker met jullie mee. Heel veel groetjes en tot het volgende verslag. -
19 Januari 2010 - 19:30
Sebastian:
Leuk verslag hoor! Mooie foto's ook zeg, vooral om te zien hoe daar geleefd wordt...
kus -
22 Januari 2010 - 12:57
Wilio:
Hallo Mieke,
Leuk om te volgen wat je daar allemaal uitspookt. Een druk baasje zoals altijd. Dat is het eerste wat ik denk als ik je verhalen lees.
Jullie hebben veel mooie foto's gemaakt. Prachtige herinneringen als je straks weer thuis bent.
Volgens mij is het een geweldige ervaring.
Pas op jezelf !
Ps. Op de receptie van Compostella gaat het ook goed. Saskia komt langzaam weer terug.
MvG. Wilio
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
